SylabUZ
Nazwa przedmiotu | Historia architektury współczesnej |
Kod przedmiotu | 06.4-WI-AiUP-hist.współ.03-W-S14_pNadGenJLA3Z |
Wydział | Wydział Budownictwa, Architektury i Inżynierii Środowiska |
Kierunek | Architektura |
Profil | ogólnoakademicki |
Rodzaj studiów | pierwszego stopnia z tyt. inżyniera architekta |
Semestr rozpoczęcia | semestr zimowy 2018/2019 |
Semestr | 3 |
Liczba punktów ECTS do zdobycia | 2 |
Typ przedmiotu | obowiązkowy |
Język nauczania | polski |
Sylabus opracował |
|
Forma zajęć | Liczba godzin w semestrze (stacjonarne) | Liczba godzin w tygodniu (stacjonarne) | Liczba godzin w semestrze (niestacjonarne) | Liczba godzin w tygodniu (niestacjonarne) | Forma zaliczenia |
Wykład | 15 | 1 | - | - | Zaliczenie na ocenę |
1. Celem w zakresie wiedzy jest zapoznanie studenta z najważniejszymi zagadnieniami i problemami, związanymi z historią architektury współczesnej (XX wiek), w tym terminologią związaną z architekturą współczesną.
2.Celem w zakresie umiejętności jest nauczenie studenta odróżniania XX -wiecznych nurtów architektonicznych i określania ich cech, przybliżonego datowania budynku na podstawie cech formalnych oraz umiejętności wykorzystania form architektury XX wieku jako inspiracji twórczej.
3. Celem w zakresie kompetencji personalnych i społecznych jest uświadomienie studentowi społecznej roli architekta oraz kompetencji do popularyzacji zagadnień architektonicznych w społeczeństwie.
Formalne: zaliczenie przedmiotów: Historia architektury powszechnej, Historia architektury polskiej.
Nieformalne: znajomość najważniejszych zagadnień z zakresu historii XX wieku.
Program wykładów
Przeobrażenia ideowe i architektoniczne przełomu XIX i XX wieku– nurt inżynieryjny; konstrukcje stalowe i żelbetowe. Architektura secesyjna – specyfika form belgijskich, francuskich, hiszpańskich i wiedeńskich – podobieństwa i różnice; indywidualiści – Antonio Gaudi, Ödön Lechner. Ekspresjonizm: źródła artystyczne, szkoła amsterdamska, ekspresjonizm niemiecki (nurt organiczny, nurt geometryczny); formy pochodne – czeski kubizm. Futuryzm włoski: założenia ruchu, twórczość teoretyczna Antonio Sant’Elii. Architektura amerykańska: szkoła chicagowska. Wczesny modernizm: działalność Deutscher Werkbund (H. Muthesius, W. Gropius, van de Welde), A. Perreta, M. Berga. Neoplastycyzm - Grupa De Stilj (Theo van Doesburg, Piet Mondrian, Jacobus Johannes Pieter Oud, Gerrit Rietveld). Postawy stylistyczne w okresie międzywojennym: radziecki konstruktywizm, budownictwo osiedlowe w Niemczech; funkcjonalizm – Bauhaus, twórczość Le Corbusiera (Jeanneret Charles-Édouard), 5 punktów nowoczesnej architektury, Mies van der Rohe; działalność CIAM. Monumentalizm: style totalitarne w architekturze europejskiej – styl III Rzeszy i Włoch Mussoliniego, socrealizm radziecki. Modernizm powojenny: działalność przedwojennych funkcjonalistów (W. Gropius, Mies van der Rohe), tzw. architektura skóry i kości; wysokościowce; powojenna twórczość Le Corbusiera – brutalizm (jednostka marsylska, zabudowa Chandigarh). Architektura latynoamerykańska po 1945 roku oraz znaczenie twórczości O.Niemeyera i przebudowa Brasili. Neoekspresjonizm: Eero Saarinen, F. L Wright, J. Utzon, H. Scharoun; neokonstruktywizm – P. Nervi, K. Tange, M. Nowicki. Architektura modernistyczna w U.S.A.:L. Kahn, P. Johnson, I.M. Pei, SOM. Upadek modernizmu – przyczyny; Przedstawiciele amerykańskiego postmodernizmu: R. Venturi, M. Graves, R. Moore oraz postmodernizm wiedeński: Hundertwasser, H. Hollein. Architektura high-tech (Centre Pompidou); postmodernizm i jego odmiany (R. Venturi, Ch.Moore, R. Bofill, P. Johnson, F. Hundertwasser); dekonstruktywizm ( B. Tschumi, P. Eisenman, F. Gehry, Z. Hadid, Coop Himmelb(l)au, D. Libeskind); neomodernizm (J. Nouvel, A. Siza); projekty R. Koolhaasa i OMA, architektura blob’owa (NOX, Foreign Office Architects) i projektowanie parametryczne, architektura tymczasowa – Wystawy Światowe EXPO; międzynarodowe wystawy IBA 1957-2017, współczesna architektura europejska, rozwój zrównoważony i architektura proekologiczna, nagrody architektoniczne.
Architektura polska
Wczesny modernizm – tzw. szkoła warszawska. Architektura II Rzeczypospolitej: kontynuacja form dworkowych; klasycyzm akademicki – twórczość Mariana Lalewicza
i Adolfa Szyszko-Bohusza; klasycyzm zmodernizowany: gmachy publiczne; polski ekspresjonizm, tzw. szkoła krakowska – związki z ekspresjonizmem niemieckim, czeskim kubizmem i formami narodowymi; funkcjonalizm – działalność grup Blok i Praesens, architektura osiedlowa; recepcja neoplastycyzmu w architekturze polskiej; monumentalizm jako styl oficjalny lat 30.– uwarunkowania polityczne, związki z tendencjami w architekturze zachodniej; architektura Powszechnej Wystawy Krajowej w Poznaniu. Modernizm lat 1945 -1949: inspiracje zachodnie, żyletkowe. Socrealizm – geneza i specyfika stylu, związki z architekturą radziecką. Tzw. socmodernizm – rozwój architektury konstruktywistycznej (konstrukcja łukowo - linowa, trzonolinowa, tensegrity); struktury wizualne o wizualnej semantyce-Forma Zamknięta /Forma Otwarta –Oskar Hansen. Architektura sakralna; Architektura wielkopłytowa – próby kreacji architektonicznej. Postmodernizm: nurty i odmiany. Twórczość M. Budzyńskiego, D. Kozłowskiego, R. Loeglera. Neomodernizm: JEMS Architekci, formy wernakularne; dekonstruktywizm; współczesna architektura sakralna – neohistoryzm; działalność STAR-architektów w Polsce (Sir Norman Foster, Zaha Hadid, Daniel Libeskind).
Metody podające: wykład konwencjonalny, wykład informacyjny, pokaz, prezentacje audio-wizualne.
Opis efektu | Symbole efektów | Metody weryfikacji | Forma zajęć |
Wykłady:
Student przystępuje do kolokwium.
Zasada ustalania oceny:
Progi punktowe:
50% -60% pozytywnych odpowiedzi dst,
61% - 70% dst plus,
71% - 80% db,
81% - 90% db+,
91% - 100% bdb.
Ocena końcowa to średnia ocen z kolokwium uwzględniająca frekwencję i czynny udział w zajęciach.
Sala wykładowa z możliwością zaciemnienia powinna być wyposażona w sprzęt audio-wizualny
Zmodyfikowane przez dr hab. inż. arch. Bogusław Wojtyszyn, prof. UZ (ostatnia modyfikacja: 26-04-2018 22:01)