SylabUZ
| Nazwa przedmiotu | Podstawy edukacji plastycznej |
| Kod przedmiotu | 05.1-WP-PPWM-PEP |
| Wydział | Wydział Nauk Społecznych |
| Kierunek | Pedagogika przedszkolna i wczesnoszkolna |
| Profil | ogólnoakademicki |
| Rodzaj studiów | jednolite magisterskie |
| Semestr rozpoczęcia | semestr zimowy 2019/2020 |
| Semestr | 1 |
| Liczba punktów ECTS do zdobycia | 3 |
| Typ przedmiotu | obowiązkowy |
| Język nauczania | polski |
| Sylabus opracował |
|
| Forma zajęć | Liczba godzin w semestrze (stacjonarne) | Liczba godzin w tygodniu (stacjonarne) | Liczba godzin w semestrze (niestacjonarne) | Liczba godzin w tygodniu (niestacjonarne) | Forma zaliczenia |
| Konwersatorium | 30 | 2 | 18 | 1,2 | Zaliczenie na ocenę |
Celem zajęć jest przekazanie ogólnej wiedzy z zakresu sztuk plastycznych, w tym omówienie podstawowych pojęć z dziedziny sztuk plastycznych oraz podstawowych dziedzin sztuk plastycznych. Studenci otrzymają również ogólną wiedzę o metodologii historii sztuki oraz epokach formalnostylistycznych w historii sztuki. Celem zajęć jest także: - zapoznanie z rodzajami materiałów i technik plastycznych. - zapoznanie z celami oraz metodami edukacji przez sztukę wizualną. - zapoznanie z zasadami analizy i krytycznej oceny prac z zakresu sztuk plastycznych.
Wiedza zawarta w programie nauczania przedmiotu plastyka w szkołach podstawowych i gimnazjach.
1. Podstawowe pojęcia z dziedziny sztuk plastycznych. 2. Podstawowe dziedziny sztuk plastycznych: a. architektura (urbanistyka, architektura krajobrazu, architektura ogrodów, architektura wnętrz, architektura miejska i wiejska, architektura kultowa i świecka); b. rzeźba (relief, płaskorzeźba, wypukłorzeźba, wklęsłorzeźba, rzeźba kultowa, wotywna, nagrobna, pomnikowa portretowa, ogrodowa oraz rzeźba czy plenerowa). c. malarstwo (malarstwo przedstawiające, malarstwo nieprzedstawiające, malarstwo monumentalne, ścienne, plafonowe, sztalugowe, tablicowe, malarstwo miniaturowe, malarstwo polichromiczne i monochromatyczne): - techniki malarskie: technika olejna, akwarela, tempera, gwasz, pastel, enkaustyka, fresk, al. secco, mozaika, witraż, sgraffito, stereochromia, asemblage, collage, emballage. d. rysunek (szrafowanie, lawowanie); e. sgraffito; f. grafika: - grafika artystyczna: - podstawowe techniki graficzne: - wypukłe (drzeworyt, linoryt, gipsoryt, metaloryt); - wklęsłe (miedzioryt, staloryt, suchoryt, mezzotinta, kamienioryt, akwaforta, akwatinta, elektrotinta); - płaskie (litografia, algrafia i cynkografia); - grafika użytkowa. g. kaligrafia; h. instalacja; i. ceramika; j. fotografika; k. wzornictwo przemysłowe. 3. Chronologia i specyfika formalnostylistyczna epok artystycznych: a. styl i modus w sztukach plastycznych; b. historia sztuki jako historia stylu; c. historia sztuki jako dzieje zjawisk artystycznych. 4. Metodologia badań zjawisk artystycznych: a. metoda formalnostylistyczna; b. Max Dvořák i historia sztuki jako historia idei (metoda formalno-treściowa); c. Erwin Panofsky i dzieło sztuki w kontekście ikonologicznym (metoda formalno-tematyczno-treściowa); d. semiotyka i historia sztuki; wykorzystanie semiotyki w badaniach nad sztuką; e. strukturalizm i poststrukturalizm w historii sztuki; f. metody badawcze współczesnej historii sztuki (The New Art History).
Metoda dyskusji, praca z materiałem źródłowym, metody problemowe, metoda pokazu (prezentacji), metoda impresyjna i ekspresyjna, ekspozycja, film, objaśnienie lub/i wyjaśnienie, wykład informacyjny i problemowy z użyciem komputera.
| Opis efektu | Symbole efektów | Metody weryfikacji | Forma zajęć |
Konwersatoria
Student oceniany jest na podstawie: przygotowania do zajęć, aktywnego w nich uczestnictwa, m.in. na zasadzie wykonywania prac plasycznych, udziału w dyskusji, pracy pisemnej sprawdzającej umiejętności krytycznej analizy i oceny oraz wyciągania wniosków przez studenta.
Ocena końcowa
Warunkiem zaliczenia konwersatoriów jest uzyskanie pozytywnych ocen ze wszystkich zadań realizowanych w ramach programu przedmiotu.
1. J. Białostocki, Sztuka i myśl humanistyczna, warszawa 1966.
2. T. Dobrowolski, Strukturalizm w historii sztuki, Studia metodologiczne VI (1969), s. 3-45.
3. E. Panofsky, Studia z historii sztuki, Warszawa 1971.
4. M. Porębski, Ikonosfera, Warszawa 1972.
5. L. Kalinowski, Max Dvořák i metoda badań nad sztuką, Warszawa 1974.
6. Wł. Tatarkiewicz, Dzieje sześciu pojęć. Sztuka. Piękno. Forma. Twórczość. Odtwórczość. Przeżycie estetyczne, Warszawa 1976.
7. J. Białostocki, Kryzys pojęcia stylu, w: Biuletyn historii sztuki, XL (1977), s. 3-10.
8. J. Białostocki, Historia sztuki wśród nauk humanistycznych, Wrocław-Warszawa-Kraków-Gdańsk 1980.
9. J. Dębicki, Strukturalismus in der Methodenlehre der Kunstgeschichte, w: Česko-slovenski struktuaralizmus a Viedenski scientizmus (Zbornik referátov z konferencie), Bratislava 1992, s. 168-183 (dla osób znających język niemiecki).
10. J. Dębicki, F. Faure, D. Grünewald, A. Pimentel, Historia sztuki. Malarstwo – rzeźba – architektura, Warszawa 1998 (Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne) – przekład z języka francuskiego Jacek Dębicki: J. Dębicki, F. Faure, D. Grünewald, A. Pimentel, Histoire de l`art. Architecture, sculpture et peinture, wydane przez Hachette Livre, Paris 1995 – do historii i chronologii epok artystycznych.
11. A. D`Alleva, Metody i teorie historii sztuki, Kraków 2008.
12. Słownik terminologiczny sztuk pięknych, Warszawa 1997 (i następne wydania).W. Karolak, Sztuka jako zabawa – zabawa jako sztuka, Warszawa 1998..
1. Józefowski E., Książka o książkach, Zielona Góra 1999.
2. Nęcka E., Trening twórczości, Kraków 1998.
3. Warsztaty edukacji twórczej, red. E. Olinkiewicz, E. Repsch, Wrocław 2001.
Zmodyfikowane przez dr Iwona Kopaczyńska, prof. UZ (ostatnia modyfikacja: 03-12-2019 18:31)
