Wiedza: zapoznanie studentów z podstawowymi technikami z zakresu public relations i marketingu politycznego z perspektywy praktycznej, metod i narzędzi najczęściej stosowanych w działalności PR. Umiejętności: przygotowanie studenta do efektywnego wykorzystania wiedzy w zakresie organizowania działań PR i marketingu politycznego w mediach, instytucjach społecznym i innych organizacjach. Kompetencje: czynne uczestnictwo w życiu medialno-politycznym.
Wymagania wstępne
brak
Zakres tematyczny
Wykład i ćwiczenia (tematyka podzielona zgodnie z ustaleniami bieżącymi prowadzącego).
Definicje, geneza i istota PR. Public relations w ujęciu marketingowym (składowa promocji- mix, zasilającej marketing 4 P) i jako ważna funkcja zarządzania całą organizacją. PR a pojęcia pokrewne: human relations, public affairs, publicity, dziennikarstwo, corporate identity, marketing, reklama, propaganda, agitacja.
PR jako forma komunikowania masowego i narzędzie kształtowania reputacji organizacji. Składowe goodwill firmy. Podstawowe elementy PR: zamysł, plan działania, interes społeczny, komunikacja dwustronna. Wizerunek a image. Wizerunek # tożsamość organizacji. Funkcje i rodzaje wizerunku. Wizualne i niewizualne czynniki wpływające na tożsamość firmy.
Główne obszary aktywności public relations: wewnętrzne PR, zewnętrzne PR, media relations, corporate identity, reklama w służbie PR, lobbing, sponsoring, crisis relations. Zadania PR nakierowane na wizerunek, skierowane do wewnątrz organizacji i na zewnątrz organizacji. Środki językowe i sprawność komunikacyjna w PR. Komunikacja niewerbalna w PR.
Zasadnicze fazy procesu public relations: a) zgromadzenie informacji o organizacji, analiza i interpretacja danych, tzw. badania wstępne (ustalenie wizerunku firmy: rzeczywistego, lustrzanego, pożądanego- docelowego, optymalnego- realnego; b) określenie celów; c) planowanie (określenie grup docelowych, treści i mediów do przekazu informacji, ustalenie strategii, harmonogramu prac i metod realizacji programu działań PR, wyznaczenie budżetu; d) realizacja planu i bieżące komunikowanie się z otoczeniem; e) monitoring, kontrola i ocena skuteczności przedsięwzięć PR- owskich.
Konstruowanie planu polityki PR: A- analiza i diagnoza sytuacji wyjściowej (SWOT, PETS); B- właściwy program działań PR. Motywy prowadzenia działalności PR. Organizowanie działalności PR (służby własne, agencje usług PR) i jej finansowanie. Podstawy prawne i etyczna strona PR. Otocznie organizacji w rozumieniu PR. Podziały publiczności.
Lobbing - wyspecjalizowany instrument PR, środek tworzenia poparcia i wywierania presji. Podmioty prowadzące działalność lobbystyczną: lobbyści lobbujący we własnym imieniu i działający na zlecenie. Zakres obowiązków lobbystów. Dekalog lobbysty. Odbiorcy/adresaci działań lobbystycznych. Rodzaje lobbingu ze względu na stopień pewności działania, cel działania i sposób działania. Etapy kampanii lobbingowej. Techniki i narzędzia profesjonalnego lobbingu. Klientyzm – specyficzną odmianą lobbingu.
Sponsoring. Różnica między sponsoringiem a mecenatem. Cele i założenia sponsoringu transfer cech wizerunku z przedmiotu sponsorowanego na wizerunek sponsora. Klasyfikacja sponsoringu – kryteria podziału: dziedzina sponsorowana, sponsorujący podmiot, charakter świadczeń sponsora, sposób ujawnienia nazwy, liczba sponsorów, aktywność sponsorującego, zakres działań sponsora i czas trwania powiązań. Etapy tworzenia długofalowej koncepcji sponsoringu (cele, treści, grupa docelowa, strategia, wybór sponsorowanego, koszty, działania sponsorskie, pomiar skuteczności). Zasady sporządzania umów sponsorskich (elementy typowe: dane formalno-porządkowe, klauzule zasadnicze i uzupełniające, formalności końcowe).
Public relations organizacji różnych typów, m.in. administracji państwowej, samorządów, uczelni, instytucji społecznych, organizacji pożytku publicznego, banków, placówek służby zdrowia, uzdrowisk, przedsiębiorstw. Polityczne PR: zarządzanie wizerunkiem, zarządzanie mediami, zarządzanie informacją. PR w partiach politycznych. Kreacja wizerunku polityka i partii.
Zarządzanie sytuacją kryzysową. Rodzaje kryzysów: wewnętrzne i zewnętrzne, nagłe i rozwijające się w czasie, bezpośrednie i pośrednie, dające się przewidzieć i niedające się przewidzieć, prawdopodobne i mało prawdopodobne. Przebieg sytuacji kryzysowej. Etapy zarządzania sytuacją kryzysową; wykrywanie sygnałów ostrzegawczych, przygotowanie/ zapobieganie, powstrzymywanie skutków kryzysu/ ograniczanie szkód, normalizacja, uczenie się (wyciąganie wniosków na przyszłość). Uczestnicy kryzysu; inicjatorzy, obserwatorzy, ofiary, wybawcy, beneficjenci. Zasady postępowania w sytuacji kryzysowej. Opracowanie programu interwencji kryzysowej oraz wyłonienie zespołu/ sztabu kryzysowego. Reaktywne polityczne PR- reagowanie na gafy i wybuchy emocji, przecieki, afery i skandale oraz na działania, które się mszczą na sprawcach błędów lub zaniechań.
Perspektywy rozwoju PR na świecie, w europie i w Polsce. PR jako zawód. Nowe obszary PR. Progres rynku usług public relations. PR w życiu organizacyjnym, społecznym i politycznym. Rozwój PR naukowego i praktycznego. Dylematy public relations w kontekście nowych technologii i zmian na rynku pracy. Przyszłość PR- tendencje do indywidualizacji, specjalizacji, europeizacji i umiędzynarodowienia.
Strategie sukcesów i klęsk partii politycznych na wybranych przykładach. Rola przywódcy partii politycznej na przykładzie kampanii prezydenckiej w Polsce i USA.
Efekty uczenia się i metody weryfikacji osiągania efektów uczenia się
Opis efektu
Symbole efektów
Metody weryfikacji
Forma zajęć
Warunki zaliczenia
aktywność na zajęciach, zdanie egzaminu
Literatura podstawowa
Thomson P., Sposoby komunikacji interpersonalnej, Poznań 1998.
Marketing polityczny w teorii i praktyce, red. Jabłoński A.W, Sobkowiak W., Wrocław 2000.
Leary M., Wywieranie wrażenia na innych, Gdańsk 2007.
Globan-Klas T., Publiic relations, czyli promocja reputacja. Pojęcia definicji, uwarunkowania, Warszawa 2000.
Griffi E., Podstawy komunikacji społecznej, Gdańsk 2003.
Hoppe E. (red), Public relations, Kraków 2003.
Literatura uzupełniająca
Dobek-Ostrowska B., Porozumienie czy konflikt? Politycy, media i obywatele w komunikowaniu politycznym. Propaganda i PR w polityce. Kampania wyborcza. Marketing i reklama polityczna, Warszawa – Bielsko-Biała 2009.
Uwagi
Przewidziano także „lżejszą” formę zaliczenia końcowego tego przedmiotu, tj. zamiast egzaminu – pracę pisemną, niżej punktowaną; w przypadku wyboru pracy pisemnej obowiązuje sylabus przedmiotu uwzględniający ten fakt (dostępny w systemie).
Zmodyfikowane przez dr Krystian Saja (ostatnia modyfikacja: 20-11-2020 16:06)
Ta strona używa ciasteczek (cookies), dzięki którym nasz serwis może działać lepiej. Korzystając z niniejszej strony, wyrażasz zgodę na ich używanie. Dowiedz się więcej.
