Zapoznanie studentów ze specyfiką dyskusji i debaty jako przejawów współczesnej komunikacji publicznej. Kształtowanie umiejętności krytycznej analizy współczesnych debat medialnych, radiowych i internetowych pod kątem realizacji celów perswazyjnych. Obserwacja i analiza mowy ciała, argumentacji, grzeczności językowej oraz skuteczności komunikatu w określonym kontekście komunikacyjnym. Praktyczna analiza chwytów erystycznych, stosowanych w debacie publicznej. Trening umiejętności argumentacyjnych w dyskusji.
Wymagania wstępne
brak
Zakres tematyczny
Współczesne gatunki komunikacji społecznej: dyskusja i debata. Dyskurs publiczny – charakterystyka, typy, przekształcenia. Specyfika adresata i odbiorcy w komunikacji publicznej, elitarność a masowość w komunikacji. Sposoby przekonywania: techniki argumentacyjne, pozajęzykowe środki komunikatywne, aspekty mowy ciała.
Metody kształcenia
Ćwiczenia, dyskusja, praca z tekstem, praca z materiałem audiowizualnym.
Efekty uczenia się i metody weryfikacji osiągania efektów uczenia się
Opis efektu
Symbole efektów
Metody weryfikacji
Forma zajęć
Warunki zaliczenia
Aktywny udział w zajęciach, zaliczenie ćwiczeń na tekstach, test/prezentacja wybranej debaty w formie referatu.
Literatura podstawowa
Chantal St-H., Dyskusja bez kłótni, z fr. przeł. Elżbieta Derelkowska, Warszawa 2005.
Grzelka M., O kształcie debaty publicznej (casus intelektualisty), „Poznańskie Studia Polonistyczne. Seria Językoznawcza” 17 (37), s. 41-52.
Kampka A., Debata społeczna. Zmiany społecznych norm komunikacji, Warszawa 2014.
Miżejewski M., Wolność mediów a odpowiedzialność za słowo w debacie publicznej, „Studia Socialia Cracoviensia 6” 1 (10), s. 181-195.
Perelman Ch., Imperium retoryki, Warszawa 2004.
Pstrąg J., Werbalne i niewerbalne techniki i strategie konwersacyjnego oponowania na materiale debat telewizyjnych, Universitas, Kraków 2004.
Literatura uzupełniająca
Bugajski M., Odbiorca i adresat w procesie komunikacji, [w:] tenże, Językoznawstwo normatywne, s. 435-451.
Cichobłaziński L., Techniki negocjacji i mediacji, Częstochowa 2008
Cieślak R., Retoryka ciała w dyskursie publicznym, Toruń 2008.
Dobrowolski Z., Debata publiczna jako instrument usprawniania zarządzania organizacjami publicznymi, „Studia Lubuskie” 9 (2013), s. 127-142.
Kozioł R., Forum Debaty Publicznej, „ Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia Politologica” XIII (2014), s. 201-219.
Paduczewa J., Presupozycje a inne typy informacji zdaniowej nie wyrażonej explicite, „Przegląd Humanistyczny” nr 6, 1987, s. 93-107.
Pisarkowa K., O komunikatywnej funkcji przemilczenia, „Zeszyty Prasoznawcze” R. XXVII, 1986, nr 1.
Retoryka wizerunku medialnego, red. A. Budzyńska-Daca, A. Kampka, K. Molek-Kozakowska, Warszawa 2016.
Szymanek K., Sztuka argumentacji. Słownik terminologiczny, Warszawa 2004.
Walas T., Zawiązany język. O kłopotach z dyskursem publicznym, [w:] Retoryka dziś. Teoria i praktyka, pod red. R. Przybylskiej i W. Przyczyny, Kraków 2001, s. 121-135.
Zbróg Z., Zbróg P., Językowe i pozajęzykowe nośniki reprezentacji społecznych w dyskursie publicznym, „Respectus Philologicus” 31 (36/2017), s. 70-81.
Uwagi
Zmodyfikowane przez dr Krystian Saja (ostatnia modyfikacja: 20-11-2020 17:23)
Ta strona używa ciasteczek (cookies), dzięki którym nasz serwis może działać lepiej. Korzystając z niniejszej strony, wyrażasz zgodę na ich używanie. Dowiedz się więcej.