SylabUZ

Wygeneruj PDF dla tej strony

Psychologia różnic indywidualnych - opis przedmiotu

Informacje ogólne
Nazwa przedmiotu Psychologia różnic indywidualnych
Kod przedmiotu 14.4-WP-PSChM- PRI
Wydział Wydział Nauk Społecznych
Kierunek Psychologia
Profil ogólnoakademicki
Rodzaj studiów jednolite magisterskie
Semestr rozpoczęcia semestr zimowy 2021/2022
Informacje o przedmiocie
Semestr 5
Liczba punktów ECTS do zdobycia 7
Typ przedmiotu obowiązkowy
Język nauczania polski
Sylabus opracował
  • dr Łukasz Budzicz
Formy zajęć
Forma zajęć Liczba godzin w semestrze (stacjonarne) Liczba godzin w tygodniu (stacjonarne) Liczba godzin w semestrze (niestacjonarne) Liczba godzin w tygodniu (niestacjonarne) Forma zaliczenia
Wykład 30 2 - - Egzamin
Ćwiczenia 30 2 - - Zaliczenie na ocenę

Cel przedmiotu

Celem przedmiotu jest przedstawienie współczesnego stanu wiedzy w obszarze różnic indywidualnych, szczególnie ich determinantów, funkcjonalnego znaczenia oraz sposobów pomiaru.

Wymagania wstępne

Brak.

Zakres tematyczny

Psychologia różnic indywidualnych – podstawowe pojęcia i metodologia badań

Ewolucyjne źródła różnic indywidualnych (w tym różnice indywidualne u zwierząt)

Determinanty różnic indywidualnych. Metody badawcze genetyki behawioralnej.

Inteligencja – korelaty biologiczne i poznawcze

Związek inteligencji z osiągnięciami szkolnymi, akademickimi i zawodowymi

Koncepcja wielkiej piątki i inne koncepcje osobowości oparte na cechach. Funkcjonalne znaczenie osobowości

Temperament człowieka dorosłego

Różnice międzypłciowe w cechach psychologicznych w świetle meta-analiz badań

Omówienie wybranych ważnych konstruktów w psychologii różnic indywidualnych: stylu poznawczego, inteligencji emocjonalnej, potrzeby domknięcia poznawczego, potrzeby poznawczej, makiawelizmu i innych.

Metody kształcenia

Wykład: wykład konwencjonalny, omawianie przykładów badań, meta-analiz i najważniejszych teorii.

Ćwiczenia: dyskusja, praca w grupach, demonstracje, pomiar własnych cech, prezentacje multimedialne.

Efekty uczenia się i metody weryfikacji osiągania efektów uczenia się

Opis efektu Symbole efektów Metody weryfikacji Forma zajęć

Warunki zaliczenia

Wykłady: pozytywna ocena z testowego egzaminu pisemnego (min. 50 % + 1 odpowiedzi poprawnych). Warunkiem przystąpienia do egzaminu jest pozytywna ocena z ćwiczeń. Student może podwyższyć ocenę za dodatkowe zadania, prowadzący informuje o szczegółach na pierwszych zajęciach.

 

Ćwiczenia: ocena z kolokwium pisemnego. Ocena z ćwiczeń może być podwyższona za przygotowaną prezentację. Wiedza może być dodatkowo weryfikowana przez wejściówki (ich waga w ostatecznej ocenie z ćwiczeń może wynosić maksymalnie 25 %). Student ma prawo do maksymalnie 3 nieobecności na ćwiczeniach.

Ocena końcowa jest średnią arytmetyczną ocen z ćwiczeń i z egzaminu.

Literatura podstawowa

  • Strelau (2014). Różnice indywidualne. Historia – determinanty – zastosowania. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe SCHOLAR.

  • Klonowicz T.; Fajkowska-Stanik M. (2003). Psychologia różnic indywidualnych. Wybrane zagadnienia. Gdańsk: Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne

  • Flynn, J.R. (2012). O inteligencji inaczej. Czy jesteśmy mądrzejsi od naszych przodków. Sopot: Smak Słowa.

Literatura uzupełniająca

  • Lewczuk, K. (2015). Dwie strony medalu? Impulsywność oraz skłonność do ryzyka w kontekście Regulacyjnej Teorii Temperamentu oraz efektywności podejmowania decyzji. Psychologia – Etologia – Genetyka, 31, 37–54.
  • Marszał-Wiśniewska M. (2011). Uwikłany temperament: osobowość, temperament, środowisko, Warszawa: PWN.
  • Marszał-Wiśniewska M., Łukaszewski W. (2006), Wytrwałość w działaniu: wyznaczniki sytuacyjne i osobowościowe, Gdańsk: GWP.
  • Nęcka, E. (2003). Inteligencja. Geneza, struktura, funkcje. Gdańsk: GWP.
  • Nęcka E. (2001). Psychologia twórczości, Gdańsk: GWP.
  • Nosal, Cz. (1990). Psychologiczne modele umysłu. Warszawa: PWN.
  • Nosal, Cz. S. (1992). Diagnoza typów umysłu. Warszawa: Wyd. Nauk. PWN.
  • Strelau J., (2002). Psychologia różnic indywidualnych, Warszawa.
  • Oniszczenko, W. (2005). Genetyczne podstawy ludzkich zachowań. Przegląd badań w populacji polskiej. Gdańsk: GWP.
  • Plomin, R., DeFries, J.C., McClearn, G.E., McGuffin, P. (2001). Genetyka zachowania. Warszawa: Wyd. Nauk. PWN
  • Żmijewska, A., Pisula, E. (2009). Cechy temperamentalne a autystyczna charakterystyka zachowania. Psychologia – Etologia – Genetyka, 20, 51–61.

Uwagi


Zmodyfikowane przez dr Łukasz Budzicz (ostatnia modyfikacja: 28-04-2021 13:13)