SylabUZ
| Nazwa przedmiotu | Przedmiot wybieralny 11................................................................................................. |
| Kod przedmiotu | 13.9-WB-BTP-PW11-L-S14_pNadGen63YDW |
| Wydział | Wydział Nauk Biologicznych |
| Kierunek | Biotechnologia |
| Profil | ogólnoakademicki |
| Rodzaj studiów | pierwszego stopnia z tyt. licencjata |
| Semestr rozpoczęcia | semestr zimowy 2016/2017 |
| Semestr | 5 |
| Liczba punktów ECTS do zdobycia | 2 |
| Typ przedmiotu | obowiązkowy |
| Język nauczania | polski |
| Sylabus opracował |
|
| Forma zajęć | Liczba godzin w semestrze (stacjonarne) | Liczba godzin w tygodniu (stacjonarne) | Liczba godzin w semestrze (niestacjonarne) | Liczba godzin w tygodniu (niestacjonarne) | Forma zaliczenia |
| Laboratorium | 30 | 2 | - | - | Zaliczenie na ocenę |
Celem przedmiotu Ekologia i ochrona środowiska (cykl wykładów i zajęć laboratoryjnych) jest wykształcenie u studenta zdolności samodzielnego analizowania, definiowania, formułowania, identyfikowania, interpretowania, koordynowania, nazywania, objaśniania, podsumowywania, opisywania, rozpoznawania, rozróżniania, stosowania, sporządzania, szacowania, tworzenia, tłumaczenia, wyjaśniania procesów i zagadnień z zakresu ekologii i ochrony środowiska. Student definiuje pojęcia związane z całokształtem procesów ekologicznych, biogeoechemicznych i fizjologicznych oraz zjawisk zachodzących w biosferze i ich wielostronnych efektów w organizmach żywych. Student dokonuje wielokierunkowej analizy wiadomości zdobytych na wykładach i zajęciach seminaryjnych, wyciąga odpowiednie wnioski oraz umiejętnie wykorzystuje otrzymane dane w praktyce.
Interpretacja udziału procesów ekologicznych w kształtowaniu homeostazy środowisk naturalnych. Właściwa interpretacja i rozumienie roli procesów ekologicznych, ekofizjologicznych i biochemicznych, w kształtowaniu stanu (kondycji) organizmu w jego środowisku naturalnym. Wymagana jest znajomość podstawowych reguł i prawidłowości z dziedziny biogeochemii, ekologii i ochrony środowiska, na poziomie liceum ogólnokształcącego.
Ekologia i ochrona środowiska w systemie nauk przyrodniczych. Historia ekologii i ochrony środowiska. Historia naturalna Wszechświata. Wpływ czynników środowiska na organizmy żywe i organizmów na środowisko. Ekologia populacji, biocenoz, ekosystemów; uwarunkowania ochrony środowiska. Obieg materii i przepływ energii w ekosystemach. Rozmieszczenie i liczebność organizmów na poziomie populacji i w przestrzeni. Ekologia inwazji zwierząt i roślin. Elementy ekologii roślin i zwierząt. Różnorodność ekologiczna a bioindykacja i układy ekologiczne. Ekologia behawioralna. Środowisko nie zniekształcone antropogenicznie. Główne składniki środowiska; sozologia. Ekologia gleby. Obieg pierwiastków w ekosystemach leśnych. Zasoby wody jako składnika środowiska. Kwaśne deszcze i zakwaszenie środowiska; konsekwencje ekologiczne. Pestycydy w środowisku; reakcje roślin i zwierząt. Ochrona gatunkowa w ekosystemach naturalnych i półnaturalnych. Wielkoprzestrzenna ochrona środowiska. Znaczenie stref ekotonu dla ochrony środowiska. Strategie adaptacji roślin do środowisk zanieczyszczonych. Skażenie wód i lądu. Rośliny jako ogniwo bioakumulacyjne pierwiastków. Udział bezkręgowych i kręgowców w obiegu pierwiastków w środowiskach. Reakcje biologiczne drzew na zanieczyszczenia przemysłowe. Ochrona wód. Ochrona i rekultywacja gleb. Ochrona środowiska przed odpadami i zanieczyszczeniami. Międzynarodowy charakter ochrony środowiska. Rekultywacja terenów przemysłowych i poprzemysłowych. Ochrona gatunkowa roślin i zwierząt; formy ochrony w Polsce i na świecie. Zasady gospodarowania w obiektach chronionych. Rola lasów państwowych i w ochronie przyrody. Podstawy prawne ochrony przyrody. Inwentaryzacja przyrodnicza i waloryzacja przestrzeni przyrodniczej. Parki narodowe w Polsce i na świecie. Ekologiczne konsekwencje związków ropopochodnych. Alternatywne źródła energii. Strategie adaptacji roślin do środowisk zanieczyszczonych metalami (pobieranie, reakcje, odporność). Wchłanianie, przemieszczanie i metabolizm ksenobiotyków oraz czynniki determinujące toksyczność różnych ksenobiotyków. Mechanizmy homeostatyczne zabezpieczające komórkę przed szkodliwym wpływem wolnych rodników i ksenobiotyków. Środowisko a kancerogeneza chemiczna i mutagenna. Wielostronność aspektów zanieczyszczenia atmosfery. Skażenie wód i lądu. Biologiczne konsekwencje znieczyszczenia środowiska (dla organizmów żywych). Skażenie radioaktywne; uwarunkowania ekologiczne. Kontrola i monitoring zanieczyszczeń. Reakcje toksykogenne zwierząt i człowieka. Bioakumulacja pierwiastków w glebie i jej ekologiczne konsekwencje. Rośliny jako ogniwo bioakumulacyjne pierwiastków. Udział zwierząt bezkręgowych w obiegu pierwiastków w różnych środowiskach. Ekologiczne znaczenie zwierząt kręgowych jako ogniwa bioakumulacyjnego pierwiastków w różnych środowiskach. Adaptacje zwierząt do środowisk zanieczyszczonych metalami. Problemy ekologiczne rtęci w środowisku. Glin – nowa trucizna środowiska. Znaczenie cykli biogeochemicznych i metabolizmu pierwiastków dla ich obiegu i akumulacji w środowisku. Ekologiczne znaczenie bioakumulacji siarki w środowisku i organizmach żywych. Źródła i przemiany związków azotowych w glebie. Migracje i wymywanie azotu i rola azotu w produkcji roślinnej. Reakcje biologiczne drzew na zanieczyszczenia przemysłowe. Kwaśne deszcze i zakwaszenie środowiska a konsekwencje ekologiczne. Pestycydy w środowisku – reakcje roślin i zwierząt. Reakcje populacji ptaków drapieżnych na skażenie środowiska pestycydami. Przemiany pestycydów w środowisku. Ekologiczne znaczenie ptaków wodnych w przerywaniu łańcucha obiegu pierwiastków w zbiorniku. Porosty jako bioindykatory zanieczyszczenia środowiska. Ptaki synantropijne jako biowskaźniki skażenia środowisk miejskich. Klasyfikacja pierwiastków chemicznych oddziałujących na organizm żywy, ze względu na ich znaczenie fizjologiczne i zależność od stężenia. Obieg makroelementów, mikroelementów i toksycznych metali ciężkich w środowiskach miejskich i jego ekologiczne uwarunkowania. Wpływ metali ciężkich na biologię ptaków miejskich. Różnorodność ekologiczna a bioindykacja. Bioindykatory a układy ekologiczne. Znaczenie metalotionein w unieczynnianiu metali ciężkich i w przeciwdziałaniu zmianom nowotworowym. Znaczenie interakcji makroelementów, mikroelementów i toksycznych metali ciężkich w poszczególnych poziomach troficznych biocenoz. Pióra ptaków jako wskaźniki zanieczyszczenia ich środowisk – zależność stopnia indykacji od fazy pierzenia. Glebowe organizmy wskaźnikowe; zależność stopnia indykacji od rodzaju grupy ekologicznej organizmów. Zmiany histopatologiczne w organizmie jako fizjologiczna reakcja na zanieczyszczenie środowiska. Rośliny jako biowskaźniki akumulujące gazowe zanieczyszczenia powietrza. Zanieczyszczenia środowiska pierwiastkami śladowymi. Skażenie środowiska a zmiany składu gatunkowego formacji roślinnych i zespołów zwierzęcych. Toksykologia zawodowa; zmiany fizjologiczne spowodowane zmianami w środowisku w różnych regionach geograficznych. Wchłanianie i przemieszczanie ksenobiotyków w organizmie zwierząt. Oddziaływanie zanieczyszczeń powietrza atmosferycznego na zdrowie człowieka. Adaptacje zwierząt do środowisk zanieczyszczonych metalami. Cykle biogeochemiczne siarki i azotu i ich znaczenie dla obiegu i akumulacji w środowisku. Cykle biogeochemiczne węgla i fosforu i ich znaczenie dla obiegu i akumulacji w środowisku. Klasyfikacja pierwiastków chemicznych oddziałujących na organizm żywy, ze względu na ich znaczenie fizjologiczne i stężenie. Zmiany fizjologiczne w organizmach żywych spowodowane zanieczyszczeniem środowiska. Alternatywne źródła energii. Obieg pierwiastków w ekosystemach leśnych. Oczyszczalnie ścieków i ochrona wód. Rekultywacja terenów przemysłowych i poprzemysłowych. Ochrona gatunkowa roślin. Ochrona gatunkowa bezkręgowców. Ochrona pierścienic, mięczaków i pająków. Ochrona gatunkowa ryb.
Ochrona gatunkowa płazów i gadów. Ochrona gatunkowa ptaków. Ochrona gatunkowa ssaków. Formy ochrony przyrody w Polsce i na świecie i ich zróżnicowanie. Zasady gospodarowania w obiektach chronionych. Rola lasów państwowych i leśnych kompleksów promocyjnych w ochronie przyrody. System ekologiczny regionu kujawsko-pomorskiego. Ocena aktualnego stanu zagrożenia zwierząt bezkręgowych w Polsce. Ocena aktualnego stanu zagrożenia kręgowców w Polsce. Polskie i międzynarodowe akty prawne dotyczące ochrony roślin i zwierząt. Owady chronione - biologia i ekologia wybranych gatunków, rola w przyrodzie. Metody oceny zasobów populacyjnych. Ochrona gatunkowa owadów jako ochrona biotopów i żywicieli alternatywnych. Ochrona zwierząt jako ochrona kompleksów faunistycznych. Ochrona roślin a ochrona przyrody. Podstawy prawne ochrony przyrody. Inwentaryzacja przyrodnicza i waloryzacja przestrzeni przyrodniczej. Metody ochrony gatunkowej. Naturalne i półnaturalne ekosystemy lądowe i wodne. Wielkoprzestrzenna ochrona przyrody na terenie parków krajobrazowych i obszarów chronionego krajobrazu. Wykorzystanie waloryzacji przyrodniczej terenu dla celów turystyczno-rekreacyjnych i gospodarczych. Awifauna środowisk zurbanizowanych i obszarów rolniczych; ekologia, rozpoznawanie, ochrona. Herpetofauna - biologia i oznaczanie gatunków chronionych. Parki narodowe w Polsce. Parki narodowe na świecie. Walory przyrodnicze parków krajobrazowych. Obiekty prawnie chronione w regionie kujawsko-pomorskim. Twórcy i działacze ochrony przyrody w Polsce i na świecie. Organy prawne ochrony przyrody w Polsce. Organy prawne ochrony przyrody na świecie. Waloryzacja faunistyczna obszarów chronionego krajobrazu. Znaczenie stref ekotonu dla ochrony przyrody. Ekologiczne konsekwencje związków ropopochodnych (ropa naftowa, gaz ziemny, węgiel, paliwa napędowe). Wpływ zakwaszenia środowiska na wybrane procesy fizjologiczne ptaków. Bioakumulacja pierwiastków w łańcuchu troficznym i jej ekologiczne konsekwencje. Ekologiczne uwarunkowania zakwaszenia środowiska. Skorupa jaja jako magazyn metali toksycznych dla rozwijających się embrionów ptasich. Biodostępność wapnia, pierwiastków fizjologicznych i metali toksycznych w zanieczyszczonym i kontrolnym łańcuchu troficznym.
Metody kształcenia:
Wykłady i laboratoria (plus konwersatoria). Podczas semestru odbywają się stałe kolokwia (=rozmowy ze studentem) ustne, podczas konwersatoriów, seminariów i zajęć praktycznych. Pod koniec cyklu zajęć kolokwium końcowe (koniec semestru) ze znajomości zagadnień obejmujących treści wykładów i zajęć praktycznych (i konwersatoryjnych). Końcowy egzamin ustny z zakresu merytorycznego tematyki wykładów i ćwiczeń (plus konwersatoriów). Podczas realizacji wykładów i zajęć praktycznych przeprowadzane są systematycznie kolokwia (rozmowy), co pozwoli na ciągłą rejestrację i ocenę bieżącego przygotowania do zajęć i aktywności studenta podczas ich trwania. Stanowi to podstawę do zaliczenia poszczególnych zajęć, w tym wykładów.
Metody dydaktyczne:
Celem zwiększenia efektywności nauczania przedmiotu prowadzący:
- przed rozpoczęciem zajęć praktycznych, oprócz sprawdzenia przygotowania merytorycznego studentów do zajęć wyjaśnia wszystkie niezrozumiałe kwestie, zarówno dotyczące zagadnień merytorycznych, jak i praktycznych,
- zwraca uwagę na kwestie najbardziej istotne w danym podstawowym temacie konwersatorium, w celu uniknięcia ew. błędów przez uczestniczących w zajęciach oraz podkreślenia stopnia istotności danych zagadnień,
- odpowiada na pytania studentów dotyczące wykonania ćwiczenia i analizy danych, jednak studenci samodzielnie przeprowadzają dyskusję, wyciągają wnioski i wykonują sprawozdania z każdorazowo odbytego seminarium (konwersatorium), gdyż praktyczne podejście do danego zagadnienia jest najbardziej efektywnym, w kwestii szybkości nauczania.
Metody weryfikacji osiągania efektów kształcenia:
Ocenę z czynnego uczestnictwa w wykładach i na zajęciach praktycznych (konwersatoria, zajęcia praktyczne lab.) stanowi średnia arytmetyczna ocen z poszczególnych kolokwiów przeprowadzonych podczas tych form zajęć oraz oceny prezentacji ustnej wybranego zagadnienia. Ponadto każdy ze studentów może zdobyć punkty dodatkowe z rozmów sprawdzających przygotowanie studentów do zajęć. Punkty te zostają doliczone do punktów zdobytych na kolokwium a tym samym dają szanse na wyższą ocenę z zajęć i stanowią motywację do systematycznego zdobywania wiedzy.
Podczas semestru odbywają się stałe kolokwia (=rozmowy ze studentem) ustne, podczas konwersatoriów, seminariów i zajęć praktycznych. Pod koniec cyklu zajęć kolokwium końcowe (koniec semestru) ze znajomości zagadnień obejmujących treści wykładów i zajęć konwersatoryjnych. Końcowy egzamin ustny z zakresu merytorycznego tematyki wykładów i konwersatoriów. Podczas realizacji wykładów i zajęć praktycznych przeprowadzane są systematycznie kolokwia (rozmowy), co pozwoli na ciągłą rejestrację i ocenę bieżącego przygotowania do zajęć i aktywności studenta podczas ich trwania. Stanowi to podstawę do zaliczenia poszczególnych zajęć, w tym wykładów.
| Opis efektu | Symbole efektów | Metody weryfikacji | Forma zajęć |
Forma i warunki zaliczenia przedmiotu:
- kolokwia cząstkowe i kolokwium końcowe (koniec semestru) ze znajomości zagadnień obejmujących treści wykładów i konwersatoriów, egzamin ustny z zakresu merytorycznego tematyki wykładów i ćwiczeń. Podczas realizacji wykładów i ćwiczeń przeprowadzane są systematycznie śródsemestralne pisemne testy kontrolne, śródsemestralne ustne kolokwia, ocena ciągła (bieżące przygotowanie do zajęć i aktywność), tzw. „wejściówki” oraz końcowe zaliczenie pisemne, końcowe zaliczenie ustne, kolokwia pisemne końcowe, egzamin ustny. W trakcie semestru odbywa się systematyczne sprawdzanie stopnia znajomości i przygotowania do ćwiczeń i wykładów (kolokwia ustne; =rozmowy ze studentem).
Warunki odrabiania zajęć opuszczonych z przyczyn usprawiedliwionych:
W uzasadnionych przypadkach przewiduje się możliwość wprowadzenia jednorazowego odrobienia ćwiczeń opuszczonych dla grupy studentów, którzy opuścili zajęcia planowe z przyczyn usprawiedliwionych.
1. Odum E.P. 1982. Podstawy ekologii. PWRiL, Warszawa.
2. Collier B.D., Cox G.W., Johnson A.W., Miller P.C. 1996. Ekologia dynamiczna. PWRiL, Warszawa.
3. Weiner J. 2006. Ekologia i ewolucja biosfery. PWN, Warszawa.
4. Głowiak B., Kempa E., Winnicki T. 1998. Podstawy ochrony środowiska. PWN, Warszawa.
5. Begon M., Mortimer M. 1999. Ekologia populacji. Studium porównawcze zwierząt i roślin. PWRiL,
Warszawa.
6. Wolański N. 2009. Ekologia człowieka. PWN, Warszawa, T. I, II.
1. Krebs C.J. 2010. Ekologia. Eksperymentalna analiza rozmieszczenia i liczebności. PWN, Warszawa.
2. Manahan S.E. 2006. Toksykologia środowiska. Aspekty chemiczne i biochemiczne. PWN, Warszawa.
3. Andrzejewski R., Falińska K. (red.). 1986. Populacje roślin i zwierząt. Ekologiczne studium
porównawcze. PWN, Warszawa.
4. Harbone J.B. 1997. Ekologia biochemiczna. PWN, Warszawa.
5. Paczuski R. 1994. Prawo ochrony środowiska. Wyd. Branta., Bydgoszcz.
6. Banaszak J., Wiśniewski H. 2008. Podstawy ekologii. Wyd. Adam Marszałek, Toruń.
REGULAMIN Laboratorium
1. Ćwiczenia laboratoryjne rozpoczynają się i kończą ściśle według ustalonego rozkładu.
2. Studenci obowiązani są do punktualnego i regularnego uczestnictwa na ćwiczeniach.
3. Obecność na ćwiczeniach jest sprawdzana podczas pierwszych 10. minut zajęć.
4. Wykonujący ćwiczenia zobowiązani są do używania na terenie Pracowni stosownej
odzieży ochronnej (biały fartuch ochronny, rękawice gumowe lab.).
5. Wchodzenie do Pracowni w płaszczach, kurtkach, etc. oraz z większymi torbami jest
niedopuszczalne.
6. Przed przystąpieniem do wykonywania ćwiczeń student jest zobowiązany do zapoznania
się z charakterystyką i toksycznością stosowanych związków.
7. Student otrzymuje, do swej dyspozycji, miejsce przy stole laboratoryjnym, za którego
całość jest odpowiedzialny.
8. Za wszelkie uszkodzenia lub zniszczenia (np. podłogi, stołu, aparatury lub jakiegokolwiek
sprzętu na terenie Pracowni), studenci odpowiadają tak zbiorowo, jak i indywidualnie, w
ponoszeniu kosztów finansowych naprawy.
9. Studenci są zobowiązani do przestrzegania porządku i czystości na terenie całej Pracowni
oraz w swoim miejscu pracy.
10. W Pracowni należy zachowywać się cicho i spokojnie, zachowując skupienie. Zabrania
się prowadzenia głośnych rozmów.
11. Palenie tytoniu i spożywanie jakichkolwiek posiłków na terenie Pracowni jest surowo
zabronione.
12. Surowo zabrania się wykonywania w Pracowni doświadczeń, których nie obejmuje
harmonogram ćwiczeń, ani też jakichkolwiek doświadczeń na własną rękę.
13. Zabrania się wynoszenia poza Pracownię sprzętu laboratoryjnego, a także odczynników, z
ich miejsca przeznaczenia, jak również odlewania ich do własnych naczyń.
14. Nie wolno wrzucać do zlewów żadnych części stałych (np. bibuła, korki, zbite szkło, etc.).
Wszelkie odpadki należy wrzucać do odpowiednich koszy.
15. Studenci obowiązani są do samodzielnego wykonywania otrzymanych zadań.
16. Zabrania się studentom przyjmowania na terenie Pracowni osób postronnych.
17. Przed opuszczeniem Pracowni należy bezwzględnie umyć ręce.
18. Ćwiczenia odbywają się bez przerwy.
19. Osoby wykonujące ćwiczenia w Pracowni zobowiązane są do wcześniejszego
zaznajomienia się z przepisami BHP i obsługą sprzętu przeciwpożarowego.
20. Należy zachować szczególną ostrożność podczas korzystania ze źródeł energii
elektrycznej.
21. Najbliższe otoczenie źródła energii elektrycznej musi być utrzymywane w stanie suchym.
22. Nie wolno dotykać, włączać lub wyłączać urządzeń elektrycznych mokrymi lub
wilgotnymi rękoma.
23. Zabrania się zdejmowania osłon części wirujących aparatury laboratoryjnej lub
jakichkolwiek innych urządzeń (homogenizatory, wirówki, wytrząsarki, pompy,
mieszadła, etc.).
24. Studenci korzystający z wag winni wpisać swoje imię i nazwisko do zeszytu znajdującego
się przy każdej z nich.
25. W przypadku wadliwego działania wag należy powiadomić o tym osobę prowadzącą
ćwiczenia.
26. W przypadku wystąpienia jakichkolwiek objawów zatrucia należy natychmiast zgłosić się
do osoby prowadzącej ćwiczenia.
27. Wszelkie wypadki poparzeń, skaleczeń lub porażenia prądem elektrycznym należy od
razu zgłaszać osobie prowadzącej zajęcia.
28. W przypadku zaistnienia pożaru należy natychmiast powiadomić osobę prowadzącą
ćwiczenia.
29. Wszystkie czynności z substancjami toksycznymi, łatwopalnymi, wybuchowymi,
dymiącymi, cuchnącymi, należy wykonywać wyłącznie pod digestorium z
funkcjonującym wyciągiem, z opuszczoną przednią szybą i w okularach ochronnych.
30. Wszelkie prace, które wymagają posługiwania się ogniem, muszą być przeprowadzane w
całkowitej izolacji od materiałów łatwopalnych i wybuchowych.
31. Trujących i żrących płynów nie wolno pipetować ustami. Do tego celu służą pipety
zaopatrzone w specjalne urządzenia zasysające.
32. Przy pracach, w czasie których może nastąpić odprysk ciała stałego lub cieczy, należy
stosować okulary ochronne.
33. Roztwory kwasów i zasad należy wlewać do zlewów kamionkowych (lub przeznaczonych
do tego celu) spłukując obficie bieżącą wodą.
34. Należy obchodzić się oszczędnie z odczynnikami chemicznymi, nie rozlewać ich i nie
niszczyć.
35. Na stołach, półkach i w szafach z odczynnikami chemicznymi musi panować ład i
porządek.
36. Krany gazowe i wodne należy, każdorazowo po zakończonej czynności, natychmiast
zamykać.
37. Za porządek w Pracowni odpowiedzialni są wyznaczeni każdorazowo, na dany dzień
ćwiczeń, dyżurni, którzy opuszczają Pracownię jako ostatni ze studentów.
38. Przed opuszczeniem stanowiska pracy należy sprawdzić, czy jest wyłączona instalacja
elektryczna, gazowa i wodna.
39. Po zakończonych ćwiczeniach pracownik opuszczający Pracownię jest obowiązany
dokładnie sprawdzić stan bezpieczeństwa Pracowni (wyłączona instalacja elektryczna,
gazowa i wodna, wyłączone z sieci wszystkie zbędne urządzenia, dokładnie zamknięte
okna).
40. Nie wolno w laboratorium pracować samemu, gdy w Zakładzie nie ma innych
pracowników.
41. Skład osobowy grup ćwiczeniowych jest ustalany przed rozpoczęciem ćwiczeń przez
odpowiednie organy Uczelni. Studenci są obowiązani do ścisłego jego przestrzegania.
42. Przystąpienie do danego ćwiczenia jest uwarunkowane pozytywną oceną wiadomości
teoretycznych obejmujących zakres aktualnego ćwiczenia, znajomości celu oraz zasad
jego wykonywania (tzw. kolokwia wejściowe).
43. Przed praktycznym rozpoczęciem ćwiczeń odbywa się dyskusja, dotycząca bieżącego
zagadnienia lub związanego z poprzednimi ćwiczeniami (zgodnie z udostępnionym
programem ćwiczeń). Na tej podstawie oceniane jest merytoryczne przygotowanie
studentów do ćwiczeń.
44. Każdy student wykonujący ćwiczenie jest zobowiązany do prowadzenia zeszytu, gdzie
wpisuje temat ćwiczenia, datę, jego cel, wszystkie wyniki pomiarów oraz dokonane
spostrzeżenia i wysunięte wnioski.
45. Po każdorazowym zakończeniu ćwiczeń studenci ubiegają się o zaliczenie bieżącej
części praktycznej. Podstawą zaliczenia ćwiczenia są prawidłowo wykonane czynności
podczas pracy studenta w Pracowni, umożliwiające osiągnięcie założonego
celu, oraz pozytywna ocena merytorycznej znajomości zakresu ćwiczenia.
46. Przed zakończeniem ćwiczenia należy zapoznać się z tematem następnego i w
przypadku, gdy jest to konieczne, przygotować niezbędne czynności do kolejnych
badań (ćwiczeń lab.).
47. Po zakończeniu ostatniego przewidzianego programem ćwiczenia odbywa się
indywidualne, ustne kolokwium, obejmujące cały zakres materiału praktycznego
realizowanych ćwiczeń oraz całość zagadnień merytorycznie związanych z tematyką
ćwiczeń. Program ćwiczeń oraz wykaz zalecanej literatury podstawowej i uzupełniającej
jest udostępniony na tablicy ogłoszeń Zakładu i na stronie internetowej jednostki.
48. Kolokwium można poprawiać jeden raz. W przypadku nieobecności usprawiedliwionej na
kolokwium student może ubiegać się o termin dodatkowy.
49. W przypadku braku zaliczenia ćwiczeń student może wnioskować o zaliczenie komisyjne.
Decyzję w tej sprawie podejmuje Dziekan.
50. Każda nieobecność na ćwiczeniach powinna być usprawiedliwiona zaświadczeniem
lekarskim właściwej Przychodni Akademickiej lub - w uzasadnionych przypadkach -
innym zaświadczeniem lekarskim, jednak potwierdzonym przez lekarza właściwej
Przychodni Akademickiej.
51. Przewiduje się możliwość odrobienia zajęć opuszczonych z przyczyn
usprawiedliwionych, w specjalnym, dodatkowym terminie i po uprzednim uzgodnieniu z
osobą prowadzącą ćwiczenia.
52. W przypadku usprawiedliwionego opuszczenia więcej, niż dwóch kolejnych ćwiczeń lub
w przypadku usprawiedliwionego opuszczenia albo niezaliczenia więcej, niż dwóch
ćwiczeń w semestrze, o dalszym losie studenta na ćwiczeniach decyduje Dziekan.
53. Ocena końcowa jest wpisywana do indeksu (USOS) na podstawie oceny pracy na
ćwiczeniach (części praktyczna i teoretyczna) oraz oceny uzyskanej na kolokwium.
54. Zaliczenie ćwiczeń musi być dokonane przed sesją egzaminacyjną. Dokonywanie zaliczeń
w czasie trwania sesji egzaminacyjnej jest niedopuszczalne.
55. Egzamin z przedmiotu odbywa się w czasie sesji egzaminacyjnej kończącej semestr, w
którym odbywały się ćwiczenia.
56. Student ma prawo do dwukrotnego składania egzaminu z przedmiotu (raz w sesji
egzaminacyjnej i drugi raz - w sesji poprawkowej), pod warunkiem, że uzyskał zaliczenie
ćwiczeń, potwierdzone w protokole zaliczeniowym i w indeksie (USOS), a nazwisko
studenta znajduje się na liście studentów roku (protokół egzaminacyjny).
57. Pozostałe przypadki (termin zerowy, nieobecność na egzaminie, sytuacje losowe, etc.)
regulują odrębne zarządzenia Dziekana.
Zmodyfikowane przez dr Andrzej Jurkowski (ostatnia modyfikacja: 13-10-2016 13:04)
