1. SylabUZ
2. Wydział Nauk Społecznych
3. semestr zimowy 2018/2019
4. Psychologia - jednolite magisterskie
5. Możliwości rozwoju człowieka dorosłego

Wygeneruj PDF dla tej strony

Możliwości rozwoju człowieka dorosłego - opis przedmiotu

Cel przedmiotu

Rozpoznanie obszarów i możliwych kierunków rozwoju człowieka dorosłego oraz wypracowanie sposobów identyfikowania, motywowania i wspomagania indywidualnych ścieżek rozwojowych.

Wymagania wstępne

Zapisz zmiany

Uzyskane zaliczenie z przedmiotów: psychologia: rozwoju człowieka w cyklu życia, psychologia osobowości oraz psychopatologia rozwoju.

Zakres tematyczny

Potencjał rozwojowy człowieka dorosłego: czynniki determinujące rozwój, ciągłość rozwoju: związek między dzieciństwem a dorosłością.

Wchodzenie w dorosłość: etap „stającej się dorosłości” w koncepcji J. Arnetta, obecność mythos’u w rozwoju JA.

Stadialność rozwoju w dorosłości: zadania rozwojowe, kryzysy w rozwoju (wg E. Eriksona, D.L. Levinsona), stadia rozwoju ego ( koncepcja J. Loevinger).

Rozwój poznawczy człowieka dorosłego: myślenie postformalne, możliwości poznawcze, szanse edukacyjne, rozwój zawodowy. Mądrość jako osiągnięcie rozwojowe wieku dorosłego.

Rozwój moralny człowieka dorosłego: Rozwój sądów moralnych w dorosłości, różnice między kobietami i mężczyznami w zakresie rozumowania moralnego (koncepcje L. Kohlberga i C. Gilligan), rozstrzyganie dylematów moralnych, rola uczuć w rozwoju moralnym , empatia a rozwój moralny (koncepcja M. Hoffmana).

Rola uczuć w rozwoju: tworzenie więzi emocjonalnych i seksualnych, style emocjonalne według R. Davidsona jako determinanta rozwoju w dorosłości.

Różnice indywidualne w rozwoju: płeć, zdolności, temperament – determinanty aktywności w dorosłości, różnice w zakresie schematów adaptacyjnych.

Rola samoświadomości w rozwoju: pamięć autobiograficzna a świadomość własnego rozwoju, wspomnienia autobiograficzne, czynnik autonomiczny jako „trzeci czynnik rozwojowy”, rozwój jako proces indywiduacji.

Maska i autentyczność w rozwoju: Maska a autentyczność w relacjach z ludźmi, maska jako norma i jako patologia. Znaczenie mechanizmów obronnych i gier psychologicznych w rozwoju człowieka dorosłego.

Rozwój duchowy człowieka: obszary rozwoju duchowego (twórczość, moralność , religijność), rozwój religijny człowieka (koncepcja J. Fowlera).

Istota rozwoju człowieka dorosłego w koncepcjach narracyjnych: koncepcja ja dialogowego, koncepcja narracyjnej tożsamości, przewartościowanie doświadczeń życiowych, skrypty życiowe, kulturowy kontekst tworzenia autonarracji. Indywidualność w rozwoju: indywidualny potencjał rozwojowy, indywidualny styl życia, indywidualna struktura życia.

Rozwój człowieka według psychologi egzystencjalnej: Człowiek jako byt egzystencjalny, dylematy egzystencji ludzkiej, lęk egzystencjalny, człowiek wobec sytuacji granicznych, poszukiwanie sensu w cierpieniu (logoteoria i logoterapia wg V. Frankla), doświadczenie samotności. Rozwój osobowy: rola wartości w rozwoju, przewartościowanie i wielopoziomowość w procesie rozwojowym, światopogląd, motywacja istnienia.

Wspieranie rozwoju człowieka dorosłego w ujęciu fenomenologicznym (psychoterapia skoncentrowana na kliencie wg C. Rogersa, psychoterapia Gestalt F. Perlsa).

 

Metody kształcenia

Pogadanka, metoda przypadków, metoda sytuacyjna, symulacja, praca z książką, dyskusja.

Efekty uczenia się i metody weryfikacji osiągania efektów uczenia się

Opis efektu	Symbole efektów	Metody weryfikacji	Forma zajęć

Warunki zaliczenia

Formą zaliczenia laboratorium jest egzamin z całości materiału. Egzamin ma formę pisemną i obejmuje dwa pytania problemowe. Oceniana jest umiejętność integrowania zdobytej wiedzy i wykorzystania jej w analizie problemów związanych z rozwojem człowieka dorosłego. Ocena z egzaminu może być podniesiona o 0,5 stopnia na podstawie aktywności studenta na zajęciach ( w tym możliwa prezentacja podczas zajęć).

Ocena z laboratorium jest oceną końcową z przedmiotu.

Literatura podstawowa

• Czyżowska D. (2004), Płeć a etyka troski i etyka sprawiedliwości, Psychologia Rozwojowa, tom 9, nr 1.

• Garstka T., Teoria i praktyka terapii Gestalt,  http://www.psychologia.edu.pl/czytelnia/50-artykuly/1036-teoria-i-praktyka-terapii-gestalt-czesc-i-elementarne-wprowadzenie.html, dostęp: 27.04.2018.

• Hermans H., Hermans-Jansen E. (2000), Autonarracje. Tworzenie znaczeń w psychoterapii. Warszawa: PTP.

• Krzyżewski K. (red.)(2003), Doświadczenie indywidualne. Szczególny rodzaj poznania i wyróżniona postać pamieci. Kraków: Wydawnictwo UJ.

• Lipska, A., Zagórska, W. (2011). „Stająca się dorosłość” w ujęciu Jeffreya J. Arnetta jako rozbudowana faza liminalna rytuału przejścia, Psychologia Rozwojowa, 1, 9-21.

• Łoś Z. (2010). Rozwój psychiczny człowieka w ciągu całego życia. Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego.

• Mróz A. (2008), Rozwój osobowy człowieka, Lublin: KUL.

• Socha P. (red.) (2000), Duchowy rozwój człowieka. Kraków: Wydawnictwo UJ.

• Straś- Romanowska M. (1992). Rozwój osobowości człowieka dorosłego: od adaptacji do autotranscendencji. W: M. Dąbek (red.) Perspektywy rozwoju psychologii w Uniwersytecie Wrocławskim (t.38, s.41-53). Wrocław: Wydawnictwo U Wr.

• Tokarska U. (2001), Narracja autobiograficzna w terapii i promocji zdrowia ,W: J . Trzebiński (red.),  Narracja jako sposób rozumienia świata. Gdańsk: GWP. 

• Zagórska, W. (2011). Zaangażowanie w quasi-mit a wchodzenie w dorosłość. Wnioski dla psychologa-praktyka. W: J. Trempała (red.), Psychologia rozwoju człowieka, t. 3: Psychologia stosowana. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.

Literatura uzupełniająca

• Davidson R.J. , Begley S.H. (2012), The emotional life of your brain. London: Hudson Streey Press.

• Gałdowa A. (red.) (2000), Tożsamość człowieka. Kraków : Wydawnictwo UJ.

• Mróz A. (2015), Możliwości ukierunkowanego rozwoju emocjonalnego osób dorosłych, "Dyskursy Młodych Andragogów " ,16, s. 35--46.

• Sills C., Fish S., Lapworth P. (1999), Pomoc psychologiczna w ujęciu Gestalt. Warszawa: PTP.

Uwagi

Zmodyfikowane przez dr Anna Mróz (ostatnia modyfikacja: 27-04-2018 11:19)