1. Celem merytorycznym zajęć jest przybliżenie Studentom kanonicznych i charakterystycznych obiektów, konstrukcji, technologii oraz planów architektonicznych i urbanistycznych w obrębie poszczególnych epok stylowych od prehistorii do początków XX wieku.
2. W sensie dydaktycznym Uczestnicy zajęć powinni zdobyć umiejętność rozpoznawania i przybliżonego datowania obiektów prezentowanych na zajęciach i podobnych, na podstawie asocjacji dotyczących cech formalnych, np. konstrukcji, kompozycji i detalu architektonicznego oraz dekoracji wystroju wnętrz, a także prawidłowego posługiwania się terminologią fachową związaną z historią architektury powszechnej. Wykład i ćwiczenia mają służyć także kształtowaniu umiejętności wykorzystania wiedzy o formach architektury historycznej jako inspiracji twórczej oraz pozyskiwania informacji z literatury polskiej i zagranicznej, źródeł multimedialnych i konserwatorskich, a także zdolności porównywania obiektów wyciągania wniosków, formułowania własnych opinii oraz prezentacji własnych opracowań.
3. W zakresie kompetencji personalnych i społecznych zajęcia mają na celu uświadomienie Studentowi społecznej roli architekta, w tym, od przełomu XIX/ XX w. jego misji jako „organizatora społecznej wyobraźni”, a także potrzeby ustawicznego pogłębiania wiedzy o architekturze, w tym na podstawie bezpośredniego kontaktu z obiektami i śledzenia procesów ich konserwacji, rewitalizacji i adaptacji do nowych funkcji.
Wymagania wstępne
Formalne: brak
Nieformalne: ogólna znajomość historii powszechnej w zakresie kursu przedmiotów humanistycznych w szkołach średnich
Zakres tematyczny
PROGRAM WYKŁADÓW:
Układ chronologiczno-problemowy
Ramowy układ problemowy wykładu kursowego
prezentacja kanonu dzieł architektury powszechnej do pocz. XX wieku, z uwzględnieniem przykładów z terenów historycznie przynależnych do ziem polskich, bądź do 1945 r. znajdujących się poza ich granicami, a także wystroju wnętrz (np. anikonizm, ikonoklazm, kaseton), w tym tzw. małej architektury oraz wprowadzenia do architektury ogrodowej
różnice w periodyzacji stylów ośrodków centralnych i prowincjonalnych oraz paralelność różnych stylów w Europie Północnej i Południowej
podstawowe pojęcia z zakresu terminologii architektonicznej (np. filar, kolumna, tympanon, atrium, arkada, kopuła, sklepienie, strop pułapowy, amfilada, edikula, zasada subordynacji/ koorynacji), oraz np. kanon, styl, mimesis, spolia, lapidarium, polichromia, fresk, mozaika, relief, .....sgraffito, okładzina marmurowa, gabinet lustrzany, ogród angielski etc.)
typy kompozycji w architekturze (centralna, osiowa, wertykalna, piramidalna, horyzontalna etc.)
typy budowli świeckich i sakralnych (np. ziggurat, piramida, bazylika rzymska i chrześcijańska, mauzoleum/ rotunda, baptysterium, meczet, synagoga, zbór, architektura obronna i rezydencjonalna, wieża rycerska, pałac, willa, kamienice partycjuszowskie, architektura drewniana)
typy założeń architektoniczno-urbanistycznych (np. forum/ agora, entre cour et jardin etc., idealne miasta renesansu i klasycyzmu)
Ramowy program chronologiczny wykładu kursowego
wstępne omówienie programu i literatury przedmiotu oraz źródeł
architektura prehistoryczna (budowle megalityczne) i jej wpływ na koncepcję osiedli-ogrodów i innych założeń urbanistycznych
sakralna i świecka architektura Starożytnego Bliskiego Wschodu
sakralna i świecka architektura Starożytnego Egiptu
sakralna i świecka architektura Starożytnej Grecji (kultura minojska i mykeńska, styl archaiczny, klasyczny i hellenizm)
sakralna i świecka architektura Starożytnego Rzymu (kultura estruska, Rzym republikański i cesarski, Izrael, Afryka Pn.)
architektura bizantyńska (Konstantynopol, Saloniki, Pd. Europa, Etiopia); wzajemne wpływy kultury chrześcijaństwa i islamu
architektura karolińska i ottońska, nordycka i celtycka
romanizm w Europie Północnej (Skandynawia, kraje niemieckie, Francja)
romanizm we Włoszech
gotyk i jego odmiany w Europie Północnej (Francja i Anglia i Niemcy)
gotyk i jego odmiany w Europie Południowej (Włochy, Hiszpania i Portugalia)
renesans we Włoszech i Francji – wybrane przykłady
manieryzm we Włoszech i innych państwach Europy (w tym Pd. Europy i Ameryka Łacińska)
barok i jego odmiany (Włochy, Francja, Hiszpania)
rokoko (Francja, Pd. Niemiec i Austrii)
klasycyzm i jego odmiany (w tym Anglia, Dania, i Szwecja)
historyzmy i wczesny modernizm/ nurt inżynieryjny/ secesja
PROGRAM ĆWICZEŃ:
rozszerzenie i utrwalenie materiału z wykładu
sporządzanie szkiców planów (architektonicznych/ urbanistycznych) i form konstrukcyjnych oraz detalu architektonicznego
analiza materiałów źródłowych
referaty/ prezentacje mulimedialne.
Metody kształcenia
METODY PODAJĄCE:
Forma wykładu – zmienna: konwersacyjny połączony z prezentacją power point i pokazem filmów, panoramicznych fotografii, animacji i innych źródeł multimedialnych oraz, selektywnie, dokumentacji konserwatorskiej
METODY POSZUKUJĄCE:
Forma ćwiczeń – elementy burzy mózgów i dyskusji na podstawie samodzielnej lektury literatury przedmiotowej oraz archiwaliów i analizy materiałów z wykładu, przygotowywanie referatów i koreferatów z wykorzystaniem własnych rysunków Studentów, w formie prezentacji audiowizualnych, multimedialnych, animacji etc.
Praktyczne zadanie rozdane na wstępnych zajęciach wraz z instrukcją do przygotowania i wzorem bibliograficznym oraz wzorem opisu reprodukcji, respektującym prawa autorskie
Studenci indywidualnie w odniesieniu do wstępnej, skondensowanej, wersji wykładu w formie prezentacji power point, otrzymanej od Wykładowcy wraz z podstawową literaturą przedmiotową, przez cały semestr sporządzają prace rysunkowe/graficzne/ plany/ szkice porównawcze/ ew. własne projekty i włączają je do prezentacji multimedialnych z własnym komentarzem oraz podpisanymi reprodukcjami oraz najważniejszymi pojęciami ....przedstawiającymi szerszy kontekst (opatrzonymi określeniem źródeł ilustracji i bibliografią) jest ono składową oceny finalnej.
Efekty uczenia się i metody weryfikacji osiągania efektów uczenia się
Opis efektu
Symbole efektów
Metody weryfikacji
Forma zajęć
Warunki zaliczenia
WYKŁAD: Egzamin pisemny.
Warunkiem dopuszczenia do egzaminu jest zaliczenie ćwiczeń.
Ocena końcowa jest średnią ocen otrzymanych z egzaminu i ćwiczeń.
obecność Studenta na wykładach jest obowiązkowa; dopuszczalna ilość (usprawiedliwionych) nieobecności – 2 (w ocenie uwzględnia się także frekwencję)
Ocena osiągnięcia efektu kształcenia w kategoriach: wiedza, umiejętności i kompetencje społeczne jest wynikiem pozytywnego zaliczenia egzaminu testowego,
składającego się z testu wizualnego i odpowiedzi na 3 krótkie pytania dotyczące terminologii, typów budowli i odmian stylowych, z progami punktowymi:
referaty/ prezentacje multimedialne na rozdane na 2. zajęciach tematy, zawierające własne wyżej opisane szkice/ schematy, reprodukcje obiektów, odniesienia do literatury przedmiotowej oraz archiwaliów
pozytywna oceny z 2 kolokwiów (1 w terminie zapowiedzianym, 1 w niezapowiedzianym, nieobecność na kolokwium równoznaczna jest z oceną negatywną)
frekwencja i aktywny udział w dyskusji na zajęciach (dopuszczalna ilość usprawiedliwionych i odpracowanych nieobecności na ćwiczeniach – 2)
tryb obowiązkowego odpracowywania nieobecności: udział w konsultacjach w trakcie danego semestru oraz zaliczenie referatów/ prezentacji oraz kolokwiów w terminie do tygodnia od pierwotnego (pierwotnie ustalonego)
Literatura podstawowa
Basista A., Historia architektury od początków do końca XVIII wieku, Białystok 2004.
Basista A., Architektura. Dlaczego jest, jaka jest, Znak, Kraków 2009;
Basista A., Nowakowski A., Jak czytać architekturę, Wydawnictwo Universitas, Kraków 2012;
Broniewski T., Historia architektury dla wszystkich, Wrocław 1990;
Koch W., Style w architekturze, Geocenter, Warszawa 1996; Weltbild, Warszawa 2011
Palladio A., Cztery księgi o architekturze, Warszawa 1955;
Pevsner N., Fleming A., Honour H., Encyklopedia architektury, Warszawa 1992;
Pevsner N., Historia architektury europejskiej. WAiF , Warszawa 1976;
Rasmussen S., E., Odczuwanie architektury, Wyd. Murator, Warszawa 1999;
Rybczyński W., Jak działa architektura. Przybornik humanisty, Wydawnictwo Karater, Kraków 2014;
Watkin D., Historia architektury zachodniej, Warszawa 2001.
Witruwiusz, O architekturze ksiąg dziesięć, Warszawa 1955;
Literatura przedmiotowa może ulec modyfikacji. Ostateczna lista przekazania będzie na zajęciach.
Literatura uzupełniająca
d’Alfonso E., Samss D., Historia architektury, Arkady, Warszawa 1997,
Białostocki J., Sztuka cenniejsza niż złoto, Warszawa 1969;
Bussagli M., Architektura: style, techniki, materiały, budowle, twórcy, Warszawa 2007;
Fletcher B., A history of architecture, RIBA, Oxford New York, London 1896-2001,
Giedion S., Przestrzeń, czas i architektura, Warszawa 1968;
Mączeński Z., Elementy i detale architektoniczne w rozwoju historycznym, Warszawa 2008;
Norberg-Schulz C., Znaczenie w architekturze Zachodu, Warszawa 1999;
Ulatowski K., Architektura starożytnej Grecji, Poznań 1962;
Ulatowski K., Architektura włoskiego renesansu, Warszawa 1964;
Toman R., Sztuka gotyku, Könemann, Köln 2000;
Toman R., Sztuka romańska, Könemann, Köln 2000;
Żórawski J., O budowie formy architektonicznej, Arkady, Warszawa 1973;
Ostateczna lista przekazana będzie na zajęciach, w ramach konsultacji.
Uwagi
Sala z możliwością zaciemnienia powinna być wyposażona w sprzęt audiowizualny i internet oraz tablice do pisania i prezentowania posterów.
Najlepsze referaty/ prezentacje, zawierające m.in. autorskie rysunki Studentów, przekazane zostaną Komisji planującej wystawę zbiorową w Galerii Architektury i Sztuki Uniwersytetu Zielonogórskiego.
Mogą one stać się przedmiotem konkursu ogólnowydziałowego (dyplomy za I, II, III miejsce oraz wyróżnienia, zaświadczenia).
Zmodyfikowane przez dr inż. arch. Justyna Kleszcz (ostatnia modyfikacja: 30-04-2020 14:47)
Ta strona używa ciasteczek (cookies), dzięki którym nasz serwis może działać lepiej. Korzystając z niniejszej strony, wyrażasz zgodę na ich używanie. Dowiedz się więcej.
