1. SylabUZ
2. Wydział Nauk Biologicznych
3. semestr zimowy 2018/2019
4. Wychowanie fizyczne / nauczycielska - pierwszego stopnia z tyt. licencjata
5. Biomechanika

Wygeneruj PDF dla tej strony

Biomechanika - opis przedmiotu

Cel przedmiotu

Przedmiot ma na celu zapoznanie studentów z zagadnieniami dotyczącymi mechaniki budowy ciała człowieka, jego funkcjonowaniem jako biomaszyny. Celem przedmiotu jest przekazanie studentom wiedzy z zakresu biomechaniki ogólnej oraz wykorzystania biomechaniki w sporcie. Zapoznanie z urządzeniami biomechanicznymi mogącymi mieć zastosowanie w procesie treningowym sportowca.

Wymagania wstępne

Zapisz zmiany

Wiedza ogólna z biologii i fizyki z zakresu szkoły średniej.

Zakres tematyczny

Wykład

Podstawowe pojęcia statyki, kinematyki, dynamiki. Ruch postępowy i obrotowy ciała człowieka. Biomechaniczny model człowieka. Analiza parametrów strukturalnych, geometrycznych, energetycznych układu ruchu człowieka. Działanie sił na dźwignie kostne. Wartość momentów sił i ich zmiany w funkcji kąta stawowego .Ruchomość par biokinematycznych. Stopnie swobody. Analiza ruchu na podstawie kinogramów. Wykorzystanie fotokinemetrii do analizy ruchu człowieka. Charakterystyka czynnego układu ruchu człowieka, ocena funkcjonalności. Ocena postawy ciał. Człowiek jako psychobiomaszyna, układ sterowania, sterowanie ciałem własnym i obcym. Sterowanie ruchem ze sprzężeniem zwrotnym i prostym. Uczenie się ruchu. Biomechanika bezpiecznych upadków człowieka. Wykorzystanie elektrogoniometrii i elektromiografii.

Laboratorium

 Wyznaczenie środka ciężkości całego ciała człowieka i momentów bezwładności metodą bezpośrednią i pośrednią. Wykorzystanie trenażerów w treningu sportowym i zajęciach rekreacyjnych. Określanie sił reakcji podłoża i zmiany wysokości uniesienia środka ciężkości podczas odbicia lub wykonywania określonej techniki sportowej. Obliczanie pracy, energii, mocy, pędu i impulsu siły podczas wykonywania technik sportowych. Wykonanie diagramów obrazujących topografie momentów sił mięśniowych oraz porównanie przedstawicieli różnych dyscyplin sportowych. Pomiar momentów sił mięśniowych w głównych stawach kończyn górnych i dolnych. Wykorzystywanie wiedzy biomechanicznej w nauczaniu wybranej techniki sportowej. Ocena skuteczności techniki sportowej na podstawie filmu. Ustalanie kryteriów oceny skuteczności techniki ruchu w wybranych ćwiczeniach sportowych. Koordynacja nerwowo-mięśniowa, nawyk ruchowy, fazy nauczania ruchu. Wykorzystanie trenażerów do doskonalenia nawyku ruchowego.

Metody kształcenia

Wykład - metoda podająca, wykład informacyjny, wykład problemowy.

Laboratorium : oparte na obserwacji i pomiarze, oparte na działalności praktycznej (metoda laboratoryjna).

 

Efekty uczenia się i metody weryfikacji osiągania efektów uczenia się

Opis efektu	Symbole efektów	Metody weryfikacji	Forma zajęć

Warunki zaliczenia

 Wykład: przeprowadzony w formie pisemnej (test jednokrotnego lub wielokrotnego wyboru), warunkiem zdania egzaminu jest uzyskanie 50% punktów możliwych do zdobycia. Do egzaminu student jest dopuszczany na podstawie zaliczenia z laboratorium

Laboratorium:  wykonanie sprawozdań z przeprowadzonych ćwiczeń laboratoryjnych, ocena za kolokwium (50%), oraz z zastosowania wiedzy biomechanicznej przy prawidłowym wykonywaniu techniki sportowej (50%). 

Ocena końcowa to średnia arytmetyczna oceny z laboratorium i egzaminu. Wyniki średniej arytmetycznej ustala się zgodnie z zasadą: - średnia 3,25 stanowi ocenę końcową 3,5; średnia 3,75 stanowi ocenę końcową 4,0; średnia 4,25 stanowi ocenę końcową 4,5; średnia 4,75 stanowi ocenę końcową 5,0.

Literatura podstawowa

1. Będziński R. (1997): Biomechanika inżynierska. Zagadnienia wybrane. OFICYNA Wydawnicza Politechniki
Wrocławskiej.
2. Bober T., Zawadzki J. (2001): Biomechanika układu ruchu człowieka. BK Wrocław.
3. Buśko K., Musiał W., Wychowański M.,(1989): Instrukcja do ćwiczeń z biomechaniki i wybrane zagadnienia
metrologii. AWF Warszawa, Skrypt Nr 96.
4. Dworak L. B. (1991): Niektóre metody badawcze biomechaniki i ich zastosowanie w sporcie, medycynie i
ergonomii. AWF Poznań, 1991, Skrypt Nr 91.
5. Erdmann W. (1999): Biomechanika. Przewodnik do ćwiczeń. Wyd. „MAY”. Gdańsk.
6. Fidelus K., Ostrowska E., Urbanik Cz., Wychowański M. (1996): Ćwiczenia laboratoryjne z biomechaniki.
AWF W-Wa.
7. Andrzej Mroczkowski. Using the Knowledge of Biomechanics in Teaching Aikido / // W: Injury and Skeletal Biomechanics / Tarun Goswami .- - : InTech, Open Acces Publisher, 2012 - s. 37—60.

8. Czasopisma i e-booki dostępne w Bibliotece Uniwersyteckiej UZ, cyfrowe bazy danych – nauki medyczne i nauki o zdrowiu; http://www.bu.uz.zgora.pl/

Literatura uzupełniająca

1. Biocybernetyka red. Nałęcz M. (2000): Biocybernetyka i Inżynieria Biomedyczna. T.5. BIOMECHANIKA i INŻYNIERIA
REHABILITACYJNA. Wyd. Exit.
2. Erdmann W. S. (1995): Badania wielkości geometrycznych i inercyjnych tułowia mężczyzn uzyskanych metodą tomografii
komputerowej. AWF Gdańsk.
3. Ernst K. (1992): Fizyka sportu. Wydawnictwa Naukowe PWN.
4. Gierzyńska-Dolna M. (2002) Biotribologia. Wydawnictwo Politechniki Częstochowskiej.
5. Hedgecoe J. (1997): Kamera video. Le Marco.
6. Majówka Młodych Biomechaników (2004): Zeszyty Naukowe Katedry Mechaniki Stosowanej. Nr 24. Politechnika Śląska.
Gliwice. 68
7. Morecki A., Ekiel J., Fidelus K., (1971): Bionika ruchu. PWN Warszawa.

 

Uwagi

Zmodyfikowane przez dr Ewa Skorupka (ostatnia modyfikacja: 08-04-2019 16:17)