Zapoznanie z nowymi obszarami działania poradnictwa (kultura popularna, media)
ćwiczenie umiejętności krytycznej analizy ofert medialnych
stworzenie warunków dokonywania samooceny własnych kompetencji poradniczych doskonali umiejętności, wyznacza kierunki własnego rozwoju i kształcenia
Wymagania wstępne
Teoria i praktyka poradnictwa, Wprowadzenie do socjologii; Komunikacja społeczna;
2) Poradnictwo zapośredniczone w badaniach poradoznawców;
3) Mediatyzacja poradnictwa;
4) Poradnictwo telewizyjne;
5) Poradnictwo internetowe;
6) Poradnictwo w prasie.
Ćwiczenia:
1) Poszukiwanie poradnictwa zapośredniczonego – krytyczna analiza oferty poradniczych w mediach (identyfikacja poszczególnych elementów poradnictwa - doradcy, radzącego się, problemu, metod i technik pracy, czynności działania oraz wyniku końcowego).
Metody kształcenia
wykład problemowy, wykład konwersatoryjny, metoda projektu, metoda, praca z dokumentem źródłowym, metoda przypadków, praca w grupach
Efekty uczenia się i metody weryfikacji osiągania efektów uczenia się
Opis efektu
Symbole efektów
Metody weryfikacji
Forma zajęć
Warunki zaliczenia
Wykłady: kolokwium / test (ocena dostateczna – 50-60 % prawidłowych odpowiedzi; ocena dobra – 70-80%; ocena bardzo dobra 90-100%)
ćwiczenia: projekt do opracowania przez studentów (ocena dostateczna – słabe powiązanie z treściami wykładowymi, odtwórcze pomysły analizy poradnictwa; odtwórcza prezentacja treści, ocena dobra – umiejętność połączenia opracowania z treściami wykładowymi, mało elementów twórczych w proponowanych propozycjach rozwiązania problemu; ocena bardzo dobra – umiejętność płynnego łączenia prezentowanych treści z problematyką wykładów, konstruktywne i autorskie pomysły prezentacji poradnictwa zapośredniczonego)
Literatura podstawowa
D.Zielińska-Pękał, Poradnictwo telewizyjne w perspektywie poradoznawczej, Zielona Góra 2019
T. Goban-Klas, Media i komunikowanie masowe, Kraków-Warszawa 1999
A.Kargulowa, O teorii i praktyce poradnictwa, Warszawa 2004 (rozdział 2)
W.Godzic, Telewizja i jej gatunki. Po wielkim bracie, Kraków 2004
D.Strinatti, Wprowadzenie do kultury popularnej, Wrocław 1996.
F.Casetti, R.Odin, Od paleo- do neotelewizji, [w:] Po kinie...? Audiowizualność w epoce przekaźników elektronicznych, red. A Gwóźdź, Karków 1994,
A.Lubieniecka, Superniania jako oferta poradnicza, [w:] Refleksje o poradnictwie debiutujących doradców, pod red. D.Zielińskiej – Pekał, Zielona Góra 2009;
D.Zielińska – Pekał, O teorii i praktyce poradnictwa zapośredniczonego [w:] Refleksje o poradnictwie debiutujących doradców, pod red. D.Zielińskiej – Pękał, Zielona Góra 2009;
D.Zielińska – Pękał, Poradnictwo a świat mediów – czyli o poradnictwie zapośredniczonym, [w:] Poradoznawstwo – kontynuacja dyskursu, pod red. A.Kargulowej, Warszawa 2009,
D. Zielińska – Pękał, Telewizyjny talk-show jako sytuacja poradnicza, [w:] Dyskursy Młodych Andragogów 4, red. J. Kargul, Zielona Góra 2003
Trucker N, Understanding the Mass Media, Cambridge 2009
Literatura uzupełniająca
Edukacja w świecie kultury popularnej, red. W.Kuligowski, P.Zwierzchowski, Bydgoszcz 2002
Edukacja w czasach popkultury, red. W.Burszta, A.Tchorzewski, Bydgoszcz 2002
W. Jakubowski, Telewizja i edukacja, czyli czego możemy się nauczyć z serialu, [w:] Dyskursy Młodych Andragogów 2, red. J. Kargul, Zielona Góra 2001
A.Gwóźdź, Między obrazem a narracją, Wrocław 1990
Uwagi
Zmodyfikowane przez dr Daria Zielińska-Pękał (ostatnia modyfikacja: 20-04-2023 16:33)
Ta strona używa ciasteczek (cookies), dzięki którym nasz serwis może działać lepiej. Korzystając z niniejszej strony, wyrażasz zgodę na ich używanie. Dowiedz się więcej.