Przedmiot ma za zadanie ukazać procesy komunikacyjne w sferze publicznej jako czynnik kształtujący w sposób istotny politykę rozumianą jako gra formułowanych publicznie interesów grup społecznych i partii politycznych, a w konsekwencji rolę mediów kształtowaniu tejże polityki.
Wymagania wstępne
Brak
Zakres tematyczny
Sposoby komunikowania się w społeczeństwach a systemy polityczne.
Struktura komunikacji masowej. Struktury społeczne jako struktury komunikacyjne.
Powstanie społeczeństwa masowego a rozwój prasy, telewizji i internetu.
Systemy demokratyczne a kształt sfery publicznej. Czy medium to informacja?
Wolność słowa jako fundament wolności obywatelskich.
Konieczność publicznej debaty czyli skąd wziąć rozumnego obywatela.
Pojęcie i istota opinii publicznej. Procesy kształtowania opinii publicznej.
Opinia osobista i tworzenie opinii publicznej. Opinia publiczna i demagogia.
Rola środków masowego przekazu w funkcjonowaniu opinii publicznej.
Demokracja widzów: rola telewizji w stworzeniu homo videns.
Sieć i pojawienie się nowego ludu we współczesnej demokracji.
Socjalizacja poprzez media i jej konsekwencje. Dziennikarze w roli autorytetów poznawczych.
Mediokracja czyli rządy kogo? Problem i jego możliwe rozwiązania.
Nowe media. Personalizacja przekazu i interaktywność.
Rozproszenie władzy politycznej i jego konsekwencje dla państwa.
Metody kształcenia
Praca z tekstem w grupie; samodzielna praca z tekstem; debata problemowa, prezentacje grupowe; praca semestralna
Efekty uczenia się i metody weryfikacji osiągania efektów uczenia się
Opis efektu
Symbole efektów
Metody weryfikacji
Forma zajęć
Warunki zaliczenia
Zaliczenie kolokwium ustnego, tj. prawidłowa odpowiedź na 3 pytania (30% wartości oceny); przygotowanie pracy semestralnej (30%); aktywność na zajęciach (40%)
Literatura podstawowa
S. Michalczyk, Komunikowanie polityczne. Skrypt dla studentów dziennikarstwa i komunikacji społecznej oraz politologii, Katowice 2022,
M. Adamik-Szysiak, Strategie komunikowania podmiotów politycznych w Polsce w mediach społecznościowych, Lublin 2018,
B. Dobek-Ostrowska, Komunikowanie polityczne i publiczne, Warszawa 2011,
M. Nieć, Komunikowanie polityczne w społeczeństwach przedmasowych, Warszawa 2011,
T. Goban-Klas, Media i komunikowanie masowe. Teorie i analizy prasy, radia, telewizji i internetu, Warszawa 2009,
J. Habermas, Strukturalne przeobrażenia sfery publicznej, Warszawa 2007,
G. Sartori, Homo videns. Telewizja i postmyślenie, Warszawa 2007,
M. Castells, Społeczeństwo sieci, Warszawa 2007,
S. J. Baran, D.K. Davis, Teorie komunikowania masowego, Kraków 2007,
W. Schulz, Komunikacja polityczna, Kraków 2006,
J. Street, Mass media, polityka i demokracja, Kraków 2006,
J. Baudrillard, Wojny w Zatoce nie było, Warszawa 2006,
M. Karwat, O demagogii, Warszawa 2006,
M. McLuhan, Zrozumieć media: przedłużenia człowieka, Warszawa 2004,
E. Bendyk, Antymatrix: człowiek w labiryncie sieci, Warszawa 2004.
Literatura uzupełniająca
W. Cwalina, A. Falkowski, Marketing polityczny, Gdańsk 2011,
J. B. Thomson, Skandal polityczny. Władza i jawność w epoce medialnej, Warszawa 2010,
T. Płudowski, Komunikacja polityczna w amerykańskich kampaniach wyborczych, Warszawa 2008,
M. Golka, Bariery w komunikowaniu i społeczeństwo (dez)informacyjne, Warszawa 2008,
M. Karwat, Teoria prowokacji, Warszawa 2008,
W. Jabłoński, Kreowanie informacji. Media relations, Warszawa 2007,
Kolczyński M., Mazur M.: Wojna na wrażenia. Strategie polityczne i telewizja w kampaniach wyborczych w 2005 r. w Polsce. Warszawa 2007,
Dobek-Ostrowska B. (red.): Media masowe w systemach demokratycznych. Teoretyczne problemy i praktyczny wymiar komunikowania politycznego. Wrocław 2003.
Uwagi
Brak
Zmodyfikowane przez dr Adam Ilciów (ostatnia modyfikacja: 22-04-2023 11:49)
Ta strona używa ciasteczek (cookies), dzięki którym nasz serwis może działać lepiej. Korzystając z niniejszej strony, wyrażasz zgodę na ich używanie. Dowiedz się więcej.
