Praktyczne przygotowanie do tworzenia zróżnicowanych stylistycznie tekstów w języku polskim, poznanie zasad sporządzania korekty językowo-stylistycznej tekstu, rozwijanie kultury wypowiedzi ustnej i pisemnej.
Wymagania wstępne
Brak
Zakres tematyczny
Odmiany stylowe i ich komponenty w ujęciu synchronicznym i diachronicznym.
Tekst i kryteria tekstowości.
Stylistyczna wartość tworzywa językowego.
Podstawy korekty i autokorekty tekstów pisanych i mówionych.
Normy stylistyczne.
Cechy dobrego stylu.
Błędy stylistyczne.
Etyka i estetyka wypowiedzi.
Tworzenia tekstów krytycznych odnoszących się do różnych tekstów kultury.
Metody kształcenia
Praca z tekstem (analiza językowa, nicowanie), referat i koreferat, prezentacja.
Efekty uczenia się i metody weryfikacji osiągania efektów uczenia się
Opis efektu
Symbole efektów
Metody weryfikacji
Forma zajęć
Warunki zaliczenia
aktywność na zajęciach, przedstawienie referatu w formie pisemnej i w formie prezentacji multimedialnej, zaliczenie kolokwium (odmiany stylowe polszczyzny i ich eksponenty)
Literatura podstawowa
Bańka M., Słownik dobrego stylu, czyli wyrazy, które się lubią, Warszawa 2006.
Gajda S., Podstawy badań stylistycznych nad językiem naukowym, Warszawa 1982.
Kurkowska H., Skorupka S., Stylistyka polska. Zarys, wyd. V Warszawa 2001.
Kuziak A., S.Rzepczyński, Sztuka pisania po polsku. Poradnik praktyczny, Warszawa-Bielsko-Biała 2008.
Maćkiewicz J., Jak dobrze pisać. Od myśli do tekstu, Warszawa 2010.
Praktyczna stylistyka nie tylko dla polonistów, red. E.Bańkowska, A.Mikołajczuk, Warszawa 2003.
Przewodnik po stylistyce polskiej, red. S.Gajda, Opole 1995.
Skubalanka T., Wprowadzenie do gramatyki stylistycznej języka polskiego, Lublin 2000.
Wiszniewska A., Sztuka pisania, Katowice 2003.
Zdunkiewicz – Jedynak D., Wykłady ze stylistyki, Warszawa 2008.
Literatura uzupełniająca
Bugajski M., Pół wieku kultury języka w Polsce, Warszawa 1999.
Dobrzyńska T., Tekst. Próba syntezy, Warszawa 1993.
Formy i normy, czyli poprawna polszczyzna w praktyce, praca zbiorowa pod red. K. Mosiłek-Kłosińskiej, Warszawa 2001.
Górny W., Składnia przytoczenia w języku polskim, Warszawa 1966.
Nauka o języku dla polonistów, red. S.Dubisz, Warszawa1999.
Zaśko-Zielińska M., Piekot T., Majewska-Tworek A. Sztuka pisania. Przewodnik po tekstach użytkowych, Warszawa 2008.
Podstawowe normy: PN - P-55036: 1972 (Znaki korektorskie i wykonywanie korekty ...); PN - ISO 690: 2002 (Dokumentacja - przypisy bibliograficzne...); PN - ISO 690 - 2: 1999 (Informacja i dokumentacja....).
Uwagi
W przypadku wyboru „lżejszej” formy końcowego zaliczenia przedmiotu kierunkowego, tj. „zwykłego” zaliczenia na ocenę (któremu przypisano mniejszą wartość punktów ECTS) zamiast złożenia pracy pisemnej (wyżej punktowanej), studenci są zobligowani do zaliczenia w tym samym semestrze dodatkowego przedmiotu obieralnego (spośród oferty Instytutu Filologii Polskiej, Wydziału Humanistycznego lub ogólnouczelnianej), by w końcowym rozliczeniu semestru uzyskać co najmniej 30 punktów ECTS (uzyskanie co najmniej 30 pkt. ECTS jest warunkiem zaliczenia semestru).
Fakt wybrania niżej punktowanej formy zaliczenia danego przedmiotu oraz wybór w związku z tym dodatkowego przedmiotu należy zgłosić osobie prowadzącej zajęcia oraz w sekretariacie IFP najpóźniej do końca drugiego tygodnia właściwego semestru.
Zmodyfikowane przez dr Krystian Saja (ostatnia modyfikacja: 02-05-2018 10:39)
Ta strona używa ciasteczek (cookies), dzięki którym nasz serwis może działać lepiej. Korzystając z niniejszej strony, wyrażasz zgodę na ich używanie. Dowiedz się więcej.
