SylabUZ
| Nazwa przedmiotu | PDW: Sztuka dyskusji i debaty |
| Kod przedmiotu | 09.0-WH-FiPlD-FP-A-2-Ć-S14_genYIZK6 |
| Wydział | Wydział Humanistyczny |
| Kierunek | Filologia polska |
| Profil | ogólnoakademicki |
| Rodzaj studiów | pierwszego stopnia z tyt. licencjata |
| Semestr rozpoczęcia | semestr zimowy 2016/2017 |
| Semestr | 5 |
| Liczba punktów ECTS do zdobycia | 2 |
| Typ przedmiotu | obowiązkowy |
| Język nauczania | polski |
| Sylabus opracował |
|
| Forma zajęć | Liczba godzin w semestrze (stacjonarne) | Liczba godzin w tygodniu (stacjonarne) | Liczba godzin w semestrze (niestacjonarne) | Liczba godzin w tygodniu (niestacjonarne) | Forma zaliczenia |
| Ćwiczenia | 30 | 2 | - | - | Zaliczenie na ocenę |
Zapoznanie studentów z zasadami sztuki dyskusji i debaty.
brak
Współczesne gatunki komunikacji społecznej: dyskusja i debata. Dyskurs publiczny – charakterystyka, typy, przekształcenia. Specyfika adresata i odbiorcy w komunikacji publicznej, elitarność a masowość w komunikacji. Sposoby przekonywania: techniki argumentacyjne, pozajęzykowe środki komunikatywne, aspekty mowy ciała.
Ćwiczenia, dyskusja.
| Opis efektu | Symbole efektów | Metody weryfikacji | Forma zajęć |
Aktywny udział w zajęciach, zaliczenie ćwiczeń na tekstach, test.
Bugajski M., Język w komunikowaniu, Warszawa 2006.
Wasilewski J., Retoryka dominacji, Warszawa 2006.
Decker D., Wystąpienia publiczne. Trening dla menegerów, politykówi ekspertów PR. Płyta CD, 2010.
Chantal St-H., Dyskusja bez kłótni, z fr. przeł. Elżbieta Derelkowska, Warszawa 2005.
Perelman Ch., Imperium retoryki, Warszawa 2004.
Pstrąg J., Werbalne i niewerbalne techniki i strategie konwersacyjnego oponowania na materiale debat telewizyjnych, Universitas, Kraków 2004.
Pszczołowski T., Umiejętność przekonywania i dyskusji, Wiedza Powszechna, Warszawa 1962.
Grice P., 1980, Logika i konwersacja, Przeł. J. Wajszczuk, „Przegląd Humanistyczny”, z. 7, s. 85 – 99.
Borawski S., Furdal A., Wybór tekstów do historii języka polskiego, Warszawa 1980.
Bugajski M., Komunikat językowy i inne formy przekazu, [w:] tenże, Językoznawstwo normatywne, PWN, Warszawa 1993, s. 60-67.
Bugajski M., Odbiorca i adresat w procesie komunikacji, [w:] tenże, Językoznawstwo normatywne, s. 435-451.
Cichobłaziński L., Techniki negocjacji i mediacji, Częstochowa 2008
Cieślak R., Retoryka ciała w dyskursie publicznym, Toruń 2008.
Dobaczewski A., Cechy składniowe i semantyczne polskich dopowiedzeń potwierdzających, Warszawa 1998.
Dobrzyńska T., Jak się zaczyna i kończy wypowiedź, „Pamiętnik Literacki” 1969, z. 2.
Doliński D., Techniki wpływu społecznego, Warszawa 2005.
Domachowski W., Psychologia komunikacji niewerbalnej, Toruń 1993.
Dul A. R., Komunikacja niewerbalna w teorii i badaniach, [w:] Komunikacja międzykulturowa. Zbliżenia i impresje, pod red. A. Kapciuk, Korporowicza L., Tyszki A., Warszawa 1995.
Fisher R., Ury W., Dochodząc do TAK, Państwowe Wydawnictwo Ekonomiczne, Warszawa 1991.
Grochowski M., O miejscu interiekcji w systemie gramatycznym języka. Na przykładzie współczesnego języka polskiego , „Prilozi” 1987 12, s. 51-59.
Hall E. T., Bezgłośny język, Warszawa 1987.
Hill R., My Europejczycy, Warszawa 2004.
Jabłońska-Bonca J., Prawnik a sztuka negocjacji i retoryki, Wydaw. Prawnicze "LexisNexis", Warszawa 2002.
Kita M., Grzenia J. (red.), Czas i konwersacja, Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego, Katowice 2006.
Kmita J., Wykłady z logiki i metodologii nauk dla studentów wydziałów humanistycznych, Warszawa 1973.
Kozioł R., Debata samorządowa w czasach pierwszej Solidarności, Kraków 2004.
Krauz M., Zdania inicjalne w języku polskim, Rzeszów 1996.
Leibniz G.W., Tabulae definitiorum, tłum. M. Kamińska, A. Werpachowska, [w:] Słownik i semantyka. Definicje semantyczne, pod red. E. Janus, Wrocław1975, s. 8-90.
Lindenfield G., Asertywność czyli jak być otwartym, skutecznym i naturalnym, „Ravi”, Łódź 1995.
Łada A., Debata publiczna na temat powstania Centrum przeciw Wypędzeniom w prasie polskiej i niemieckiej, Wrocław 2006.
Marciszewski W. (red.), Mała encyklopedia logiki, Wrocław 1970.
Murdoch A., Prezentacje i wystąpienia w public relations, Warszawa 2000.
Nęcki Z., Komunikowanie interpersonalne, Wrocław 1991.
Paduczewa J., Presupozycje a inne typy informacji zdaniowej nie wyrażonej explicite, „Przegląd Humanistyczny” nr 6, 1987, s. 93-107.
Pease A., Język ciała. Jak czytać myśli ludzi z ich gestów, Kraków 1992.
Pisarkowa K., O komunikatywnej funkcji przemilczenia, „Zeszyty Prasoznawcze” R. XXVII, 1986, nr 1.
Pszczołowski T., Umiejętność przekonywania i dyskusji, Warszawa 1974.
Spillane M., Zaprezentuj siebie, Warszawa 2003.
Stanosz B., Nowaczyk A., Logiczne podstawy języka, Wrocław 1976.
Stelmach J., Kodeks argumentacyjny dla prawników, Kraków 2003.
Szopski M., Komunikowanie międzykulturowe, WSiP, Warszawa 2005.
Szymanek K., Sztuka argumentacji. Słownik terminologiczny, Warszawa 2004.
Śledź A., Próba przedstawienia zależności składniowych polskich przerywników, „Prace Językoznawcze UWM” II, 2000, s. 161-168.
Thiel E., Mowa ciała zdradzi więcej niż tysiąc słów, Wrocław 2001.
Tkaczyk L. (oprac.), Komunikacja niewerbalna, Astrum, Opole 1997.
Ury W., Odchodząc od NIE, Państwowe Wydawnictwo Ekonomiczne, Warszawa, 1995.
Walas T., Zawiązany język. O kłopotach z dyskursem publicznym, [w:] Retoryka dziś. Teoria i praktyka, pod red. R. Przybylskiej i W. Przyczyny, Kraków 2001, s. 121-135.
Widłak S., Tabu i eufemizm w językach nowożytnych. „Biuletyn PTJ” XXII, 1963, s. 89-102.
Zmodyfikowane przez dr Krystian Saja (ostatnia modyfikacja: 03-10-2018 15:54)
