Celem zajęć jest opanowanie przez studentów wiedzy na temat komunikacji, jej rodzajów i sposobów komunikowania się oraz uświadomienie własnych kompetencji i umiejętności w zakresie komunikacji interpersonalnej. Poznanie skutecznych narzędzi i metod komunikacji interpersonalnej, barier i ograniczeń komunikacyjnych. Studenci kształtować będą również umiejętności komunikacyjne i prowadzenie skutecznej komunikacji zarówno z pacjentem, jego rodziną oraz zespołem, z którym pracuje.
Wymagania wstępne
Otwartość i gotowość do kształcenia się z zakresu umiejętności i technik komunikacji interpersonalnej.
Zakres tematyczny
Modele i definicja komunikacji interpersonalnej.
Zasady i przebieg procesu komunikowania się. Schemat i elementy procesu komunikacji.
Techniki komunikacyjne. Aktywne słuchanie. Komunikacja werbalna i niewerbalna.
Elementy JA w komunikacji. Asertywność w procesie komunikacji.
Nawiązywanie kontaktu i budowanie partnerskiej relacji z pacjentem i jego rodziną.
Bariery komunikacyjne. "Trudny pacjent" i "trudny lekarz" w procesie komunikowania się.
Ćwiczenia praktyczne.
Metody kształcenia
Główną metodą kształcenia jest metoda warsztatowa.
Metoda sytuacyjna, burza mózgów, praca w grupach, praca indywidualna, dyskusja, studium przypadku, gry symulacyjne, gry dydaktyczne, praca z podręcznikiem, metoda projektów, prezentacje multimedialne.
Efekty uczenia się i metody weryfikacji osiągania efektów uczenia się
Opis efektu
Symbole efektów
Metody weryfikacji
Forma zajęć
Warunki zaliczenia
Ocena aktywności na zajęciach, pracy własnej i w grupie. Ocena indywidualnie przygotowanych zadań i pracy zaliczeniowej.
Konsekwencją związaną z brakiem zaliczenia przedmiotu będzie ocena ndst.
Sposobem odrabiania zajęć będą indywidualne konsultacje.
Pozostałe warunki, nie wymienione w tym punkcie określa Regulamin Studiów na Uniwersytecie Zielonogórskim https://www.uz.zgora.pl/index.php?regulamin-studiow
Literatura podstawowa
Doroszewski J., Kulus M., Markowski A. (red.), Porozumienie z pacjentem. Relacje i komunikacja, Warszawa 2014
Hebanowski M., Kliszcz J., Trzeciak B., Poradnik komunikowania się lekarza z pacjentem, Warszawa 2005
Nowina-Konopka M., Feleszko W., Małecki Ł., Komunikacja medyczna dla studentów i lekarzy, Kraków 2018
Makara-Studzińska M., Komunikacja z pacjentem, Lublin 2012
Silverman J., Kurz S., Draper J., Umiejętności komunikowania się z pacjentami, Kraków 2018
Literatura uzupełniająca
Barański J., Steciwko A., Relacja lekarz – pacjent. Zrozumienie i współpraca, Warszawa 2013
Barański J., Waszyński E., Steciwko A. (red.), Komunikowanie się lekarza z pacjentem: empatia, troska, intymność, autonomia, prawo, Wrocław 2000
Maciąg A., Komunikacja interpersonalna a jakość świadczeń zdrowotnych. Istota relacji lekarz-pacjent w medycynie, „Studia i materiały. Wydział Zarządzania UW, 2008, nr. 1, s. 125-133
Meller D., Milik A., Komunikacja interpersonalna w zakładach opieki zdrowotnej, „Zarządzanie i Finanse” 2014, t. 12, nr 2, s. 133–144
Stangierska I., Horst-Sikorska W., Ogólne zasady komunikacji między pacjentem a lekarzem, „Forum Medycyny Rodzinnej” 2007, t. 1, nr 1, s. 58–68
Uwagi
Zmodyfikowane przez dr hab. n. med. Magdalena Gibas-Dorna, prof. UZ (ostatnia modyfikacja: 29-09-2020 15:58)
Ta strona używa ciasteczek (cookies), dzięki którym nasz serwis może działać lepiej. Korzystając z niniejszej strony, wyrażasz zgodę na ich używanie. Dowiedz się więcej.
