SylabUZ
Nazwa przedmiotu | PDW: Sztuka dyskusji i debaty |
Kod przedmiotu | 09.0-WH-FiPlD-FP-A-2-Ć-S14_genYIZK6 |
Wydział | Wydział Humanistyczny |
Kierunek | Literatura popularna i kreacje światów gier |
Profil | ogólnoakademicki |
Rodzaj studiów | pierwszego stopnia |
Semestr rozpoczęcia | semestr zimowy 2020/2021 |
Semestr | 5 |
Liczba punktów ECTS do zdobycia | 2 |
Typ przedmiotu | obieralny |
Język nauczania | polski |
Sylabus opracował |
|
Forma zajęć | Liczba godzin w semestrze (stacjonarne) | Liczba godzin w tygodniu (stacjonarne) | Liczba godzin w semestrze (niestacjonarne) | Liczba godzin w tygodniu (niestacjonarne) | Forma zaliczenia |
Ćwiczenia | 30 | 2 | - | - | Zaliczenie na ocenę |
Zapoznanie studentów ze specyfiką dyskusji i debaty jako przejawów współczesnej komunikacji publicznej. Kształtowanie umiejętności krytycznej analizy współczesnych debat medialnych, radiowych i internetowych pod kątem realizacji celów perswazyjnych. Obserwacja i analiza mowy ciała, argumentacji, grzeczności językowej oraz skuteczności komunikatu w określonym kontekście komunikacyjnym. Praktyczna analiza chwytów erystycznych, stosowanych w debacie publicznej. Trening umiejętności argumentacyjnych w dyskusji.
brak
Współczesne gatunki komunikacji społecznej: dyskusja i debata. Dyskurs publiczny – charakterystyka, typy, przekształcenia. Specyfika adresata i odbiorcy w komunikacji publicznej, elitarność a masowość w komunikacji. Sposoby przekonywania: techniki argumentacyjne, pozajęzykowe środki komunikatywne, aspekty mowy ciała.
Ćwiczenia, dyskusja.
Opis efektu | Symbole efektów | Metody weryfikacji | Forma zajęć |
Aktywny udział w zajęciach, zaliczenie ćwiczeń na tekstach, test.
Chantal St-H., Dyskusja bez kłótni, z fr. przeł. Elżbieta Derelkowska, Warszawa 2005.
Grzelka M., O kształcie debaty publicznej (casus intelektualisty), „Poznańskie Studia Polonistyczne. Seria Językoznawcza” 17 (37), s. 41-52.
Kampka A., Debata społeczna. Zmiany społecznych norm komunikacji, Warszawa 2014.
Miżejewski M., Wolność mediów a odpowiedzialność za słowo w debacie publicznej, „Studia Socialia Cracoviensia 6” 1 (10), s. 181-195.
Perelman Ch., Imperium retoryki, Warszawa 2004.
Pstrąg J., Werbalne i niewerbalne techniki i strategie konwersacyjnego oponowania na materiale debat telewizyjnych, Universitas, Kraków 2004.
Bugajski M., Odbiorca i adresat w procesie komunikacji, [w:] tenże, Językoznawstwo normatywne, s. 435-451.
Cichobłaziński L., Techniki negocjacji i mediacji, Częstochowa 2008
Cieślak R., Retoryka ciała w dyskursie publicznym, Toruń 2008.
Dobrowolski Z., Debata publiczna jako instrument usprawniania zarządzania organizacjami publicznymi, „Studia Lubuskie” 9 (2013), s. 127-142.
Kozioł R., Forum Debaty Publicznej, „ Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia Politologica” XIII (2014), s. 201-219.
Nęcki Z., Komunikowanie interpersonalne, Wrocław 1991.
Paduczewa J., Presupozycje a inne typy informacji zdaniowej nie wyrażonej explicite, „Przegląd Humanistyczny” nr 6, 1987, s. 93-107.
Pisarkowa K., O komunikatywnej funkcji przemilczenia, „Zeszyty Prasoznawcze” R. XXVII, 1986, nr 1.
Retoryka wizerunku medialnego, red. A. Budzyńska-Daca, A. Kampka, K. Molek-Kozakowska, Warszawa 2016.
Szymanek K., Sztuka argumentacji. Słownik terminologiczny, Warszawa 2004.
Walas T., Zawiązany język. O kłopotach z dyskursem publicznym, [w:] Retoryka dziś. Teoria i praktyka, pod red. R. Przybylskiej i W. Przyczyny, Kraków 2001, s. 121-135.
Zbróg Z., Zbróg P., Językowe i pozajęzykowe nośniki reprezentacji społecznych w dyskursie publicznym, „Respectus Philologicus” 31 (36/2017), s. 70-81.
Zmodyfikowane przez dr Krystian Saja (ostatnia modyfikacja: 30-10-2020 12:20)